ЗЕМЛЯКІ Вясна патрыярха
У старажытным Тураве на адну славутасць стала больш. Аляксандр Яўстаф’ евіч Блоцкі 22 мая адзначыў уласнае стагоддзе. “Ветэран. Настаўнік. Чалавек”. Пад такой назвай у мясцовым Доме культуры прайшло ўшанаванне без перабольшвання ўнікальнага юбіляра.
Аптымізм і любімая праца
Роўная постаць, зацікаўлены позірк ясных вачэй, выдатнейшая памяць і выразная мова. Хіба што са слыхам адзіная праблема. Гледзячы на гэтага галантнага мужчыну, цяжка не засумнявацца ў сапраўднасці яго ўзросту, настолькі не суадносіцца трохзначная лічба з асобай, якой тычыцца. Дачакацца сотні Аляксандр Яўстаф’ евіч паабяцаў яшчэ некалькі гадоў таму, і неверагодным чынам жаданне сваё спраўдзіў.
— Лічу, што мне проста шанцавала, — тураўчанін прызнаецца, што дзеля доўгажыхарства не прымаў ніякіх спецыяльных захадаў. — Бадай, галоўны сакрэт доўгага веку заключаецца ў працы, без якой і зараз не абыходзіцца ніводны дзень. Я з маленства стараўся не быць лішнім чалавекам…
Другім складнікам, па словах землякоў, стала неверагоднае жыццялюбства юбіляра. Усе адзначаюць яго аптымізм і добразычлівасць, павагу да людзей, пачуццё гумару і шырокі кругагляд. Аляксандра Блоцкага па праву лічаць прыкладам і ўзорам чалавечай годнасці. Пры любых абставінах, на працы, у сям’ і, сярод сяброў ён бясспрэчны аўтарытэт, якому шчыра ўдзячна не адно пакаленне землякоў.
Сем гадоў у шынялі
Між тым ураджэнцу Верасніцы, удзельніку дзвюх войнаў, выпаў незайздросны лёс. У напаўгалодным паслярэвалюцыйным маленстве ён рана далучыўся да сялянскай працы. Вялікая прага да ведаў пасля сямігодкі прывяла хлапчука ў педагагічнае вучылішча. Настаўнікаў на вёсцы тады выключна паважалі. Толькі пасля атрымання дыплому практыка ў Старынскай школе на Петрыкаўшчыне аказалася нядоўгай. Праз тры гады ў трывожным 1939- м маладога выкладчыка прыродазнаўчых дысцыплін прызвалі на вайсковую службу. Трапіў у Ленінград скую вобласць. Цікава, што сярод паўсотні беларусаў наш зямляк адзіны меў сярэднюю адукацыю, за што яму даручылі весці палітінфармацыйныя заняткі. Неўзабаве пачалася савецка- фінская вайна. Падчас баявых дзеянняў тэлефаніст Блоцкі забяспечваў сувязь паміж штабамі палка і батальёна. А калі падпісалі мірны дагавор, наш чырвонаармеец працягваў службу на паўвостраве Ханка, дзе салдаты займаліся ўзвядзеннем дотаў. У чэрвені 1941- га ён ужо рыхтаваў парадную гімнасцёрку для дэмабілізацыі, але планы зблытаў вераломны напад фашысцкай Германіі на СССР. Разам з таварышамі па зброі прымаў удзел у вызваленні калыскі Акцябрскай рэвалюцыі. За прарывам варожага кальца вакол горада на Няве былі баі на Пскоўшчыне. У іх Блоцкі, ужо ў званні лейтэнанта, атрымаў раненне. Адзін са свінцовых асколкаў так і застаўся ў галаве назаўсёды. На радзіму праз сем доўгіх гадоў афіцэр запаса вяртаўся з ардэнамі Айчыннай вайны І ступені і Чырвонай Зоркі, а таксама медалямі “За абарону Ленінграда” і “За перамогу над Германіяй у Вялікай Айчыннай вайне”.
Удзячнасць людская
Яшчэ адзін медаль, “За доблесную працу”, упрыгожыў грудзі ветэрана ў мірны час. Так адзначаны яго ўклад у навучанне і выхаванне падрастаючага пакалення і работа ў дзяржаўных органах. Дзесяць гадоў юбіляр загадваў аргаддзелам мясцовага райкама партыі і працаваў намеснікам старшыні райвыканкама, а звыш 25 аддаў любімай прафесіі, якую абраў у маладосці. У школе знайшоў і сваю другую палавінку, Антаніну Іосіфаўну, з якой поруч прайшлі больш за шэсцьдзясят гадоў, узгадаваўшы траіх дзяцей, дачакаўшыся ўнукаў і праўнукаў.
На пенсію Аляксандр Яўстаф’ евіч пайшоў з пасады дырэктара Тураўскай сярэдняй школы № 2.
Вядучая свята ўшанавання, старшыня ветэранскай арганізацыі Турава Галіна Рыжанкова падлічыла, што атэстаты з рук патрыярха атрымалі па меншай меры паўтары тысячы тураўчан. Сярод іх і старшыня раённага Савета дэпутатаў Уладзімір Кулеш, якому асабліва прыемна было павіншаваць свайго настаўніка з такой шаноўнай датай. Разам з букетам ён уручыў юбіляру ганаровыя граматы ад раённых і абласных улад. Шмат удзячных людзей — былых калег, суседзяў, прадстаўнікоў грамадскіх арганізацый, афіцыйных асоб — падыходзілі да мікрафона, каб, не шкадуючы добрых слоў, выказаць сваю пашану мясцовай легендзе.
Асаблівым момантам урачыстасці стала ўзнагароджанне доўгажыхара юбілейным медалём “75 год вызвалення Беларусі ад нямецка- фашысцкіх захопнікаў”. Выконваючы гэту місію, ваенны камісар Вячаслаў Гарошка адзначыў, што Аляксандр Блоцкі стаў першым яго атрымальнікам у рэспубліцы, перадаў ветэрану грамату ад Міністэрства абароны Беларусі. Начальнік аддзела па грамадзянству і міграцыі РАУС Дзяніс Раманчук сімвалічна ўручыў імянінніку новы пашпарт, тэрмін дакумента складае 25 гадоў.
У гэта цяжка паверыць, але Аляксандр Яўстаф’ евіч вядзе даволі актыўны лад жыцця: удзельнічае ў грамадскім жыцці горада, рупіцца ў агародзе і на кухні, ходзіць за пакупкамі, па- ранейшаму шмат чытае. І верыць у лепшае…
Штрыхі да партрэта
Соф’ я Пятрычыц, калега і былая суседка з Верасніцы: — Аляксандр Яўстаф’ евіч на пасадзе дырэктара ніколі не меў прызначаных яму 12 гадзін выкладання, таму што ў кагосьці з настаўнікаў не хапала ўрокаў да стаўкі. Аддаючы сваю нагрузку, ён заўсёды казаў: “Мне хопіць”.
Таццяна Струк, загадчык Тураўскай бібліятэкі:
— За столькі год знаёмства Аляксандр Яўстаф’ евіч стаў для мяне не проста наведвальнікам, а родным чалавекам. Ніколі не праміне парадаваць свежым анекдотам, параіць, якая кніжка вартая ўвагі. Гэта сапраўдны герой нашага часу.
Ганна Аляксандраўна, дачка юбіляра:
— На зіму забрала тату да сябе ў Гомель. Ледзь вытрымаў некалькі месяцаў. У красавіку закамандаваў везці назад. Тэлефаную брату, як там справы, дзе бацька? “З матычкай грады сее”, — быў адказ. Такі ён у нас самастойны.