«Паўночнае сонца» грэе душу

Гамяльчанка Лілія Вялічка, уладальніца залатога медаля за сярэднюю школу, перавагу аддала ўсё-такі журналістыцы, з адзнакай скончыла Белдзяржуніверсітэт.

Пры гэтым заўсёды з ёй заставаўся «космас» паэзіі. Гледачы перадач гомельскага тэлебачання памятаюць Лілію Вялічка як тэлежурналіста і вядучую абласных навін. Чытачы «Гомельскай праўды» згадваюць яе матэрыялы пра тэатр. У Гомельскім раёне ёй удзячны як кіраўніку журналісцкага калектыва раённай газеты «Маяк». Цяпер Лілія Іосіфаўна – рэдактар «Нафтавіка» (газеты і навукова-папулярнага часопіса «Нафтавік Палесся» ВА «Беларуснафта»).

Застаючыся ў гэтай, здавалася б, «прозе жыцця», Лілія па-ранейшаму верная паэзіі. Яе вершы ахвотна друкавалі «Гомельская праўда», «Беларуская ніва», расійскі часопіс «Форум», альманахі «Литерра», «Дрэздэн-2007», «Літаратурная Гомельшчына», а самыя значныя падборкі «прапісаліся» ў калектыўных зборніках «Натхненне», «Яблоневый бонсай», «Aurora Borealis», «Oroboro». І вершы гэтыя – незвычайныя, разумныя, смелыя. Так бы мовіць, з касмічным позіркам, нават некалькі іранічным.

І вось сур’ёзны падарунак чытачам: доўгачаканы паэтычны зборнік. Назва зноў касмічная: «Паўночнае сонца». І гэта больш за дваццацігадовы сімбіёз паэта і журналіста. У кнігу, якая выйшла з друку ў Мінску ў верасні 2020-га (выдавец Зміцер Колас), увайшлі выбраныя вершы, напісаныя з 90-х гадоў мінулага стагоддзя да нашага часу, а таксама новыя творы.

Вядомая перакладчыца і знаўца сучаснай паэзіі Вольга Раўчанка, атрымаўшы гэты выдатна аформлены паэтычны зборнік і «прабегшыся» па яго старонках, падзялілася:

– Гэта вялікі поспех аўтара! Кніга яркая, разумная, якая адлюстроўвае тэмы, цікавыя не толькі беларускаму чытачу, але і ўсяму чалавецтву. Вялічка віртуозна валодае рознымі формамі вершаскладання, пры гэтым не перастае здзіўляць чытача нечаканымі паэтычнымі віражамі, стромкімі ўздымамі і галавакружнымі спускамі...

Лілія Вялічка – тонкі лірык. Яе герой кахае і пакутуе. Ён неабыякавы да ўсяго, што адбываецца дома і ў Сусвеце. І яна па-ранейшаму застаецца чалавекам, цалкам адданым роднай зямлі.

Што красамоўна пацвярджаюць наступныя радкі:

Земля моя, – не край,

не уголок, Ты для меня земных дорог

начало, Вселенной центр

и для всего исток, Что каждый день и час

я постигала.

Меня, как птицу,

выкормив с руки, Ты на просторы мира

отпустила.

Но мы с тобой

по-прежнему близки, Но мне по-прежнему

здесь хорошо и мило...