Прыйшла кóза да воза
Такімі словамі ў савецкія часы сустракалі ў рэдакцыі «Гомельскай праўды» ўласнага карэспандэнта БелТА па гэтаму рэгіёну. Ён прыходзіў з дакладна акрэсленай мэтай: разжыцца цікавай інфармацыяй. Калі не са свежага нумара газеты, дык з гутаркі з калегамі па пяру, якія ўжо «нашчупалі» тую ці іншую навіну і гатовы падзяліцца з ім. Заставалася толькі ўдакладніць факты, пашырыць матэрыял і даслаць заметку ў Мінск.
Але Сяргей Барысавіч (назавём яго так) не ведаў, што сярод творчых работнікаў газеты меліся такія штукары, якія маглі прыдумаць да таго вясёлую, смешную, а то і правакацыйную гісторыю, якая хочаш не хочаш вымусіць слухачоў ці чытачоў хапацца за жываты. Адзін такі жарт падрыхтавалі яны і для «белтаўца», які, вядома ж, нічога не падазраваў. А было гэта так.
На той раз у сельгасаддзеле рэдакцыі нікога не аказалася. Напэўна, машыністкам дыктуюць чарговы матэрыял, падумаў Сяргей Барысавіч і заўважыў на стале аддрукаваную на машынцы заметку. Была яна невялікая па аб’ёму, але цікавая па зместу. З яе вынікала, што ў Жыткавіцкім раёне па прыкладу чэхаў адкінулі прэч традыцыйны метад зарыблення вадаёмаў і прымянілі новы, куды больш эфектыўны: паветраны, з самалёта. Эксперымент аказаўся настолькі ўдалым, што ім зацікавіліся ўжо рыбгасы Віцебшчыны, якія пабывалі на Гомельшчыне і маюць намер прымяніць яго ў сябе.
Заметка з каментарыем вучонага-іхтыёлага была падпісана аўтарам і зацверджана загадчыкам аддзела. Таму сумнявацца ў праўдзівасці яе не даводзіцца, падумаў Сяргей Барысавіч і такім жа нікім не заўважаным, якім прыйшоў, паспяшаўся ў свой карэспандэнцкі пункт. Каб, барані божа, ніхто з канкурэнтаў, уласных карэспандэнтаў рэспубліканскіх СМІ, не перайшоў яму дарогу. Інфармацыя па тэлетайпе паляцела ў Мінск у той жа дзень. А на другі – па тым жа тэлетайпе Сяргей Барысавіч атрымаў прачуханку. За газетную вутку, якую ён выгадаваў.
Тым часам двое жартаўнікоў з сельгасаддзела занепакоіліся: ужо цэлыя тры дні «белтаўца» не відаць у рэдакцыі. Пэўна, захварэў ці ў камандзіроўцы недзе, падумалі яны і ўжо наважыліся тэлефанаваць яму, як ён сам з’явіўся. «Акулы пяра» весела, наперабой, паведамілі, што ёсць цікавая інфармацыя. З Жыткавіцкага раёна.
– Пра зарыбленне? – Ага. Па чэшскаму метаду. – Дык я перадаў яе ўжо. За што «ўзнагародзілі» мяне строгай вымовай і пазбавілі квартальнай прэміі. Дзякуй вам.
Першы фантазёр задуменна пачухаў патыліцу, другі трэснуў сябе па ілбе:
– Прабач, Барысавіч. Не думалі падводзіць цябе пад манастыр. Меркавалі так: павыскаляемся трохі з цябе, але не дапусцім, каб заліпуха дайшла да тэлетайпа. А ты…
– Сам вінаваты ва ўсім, – перабіў іх Сяргей Барысавіч. – Бо парушыў правіла, якога заўсёды прытрымліваўся: давярай, але правярай.
…Пасля работы названая тройка замачвала вутку, якая намаганнямі «акул пяра» хоць і набыла крылы для палёту, але ўсё ж не апусцілася на газетныя старонкі і не запэцкала іх.