Пра “барабан” абыякавасці і “бубен” адказнасці

Здараецца, выпадкова пачутая (не спецыяльна падслуханая!) размова двух людзей раскажа пра іх больш, чым самая дакладная біяграфія. Ды і не толькі пра іх адных…

На сыходзячым тыдні я стала сведкай аднаго з такіх “красамоўных” дыялогаў. На аўтобусным прыпынку ў канцы рабочага дня прывычны натоўп пасажыраў. Кожны чакае свой нумар аўтобуса. На лаўку праселі пажылая і маладая жанчыны, з выгляду — маці і дачка. Каля іх мітусяцца двое дзетак-пагодак:

— Заўтра-пазаўтра ўнукаў з садка пазней забяру… — дзелавіта праінфармавала маці.

— Чаму гэта? — не адрываючыся ад тэлефона, абыякава спытала дачка.

— Галасаваць пайду. Датэрмінова. — А ў суботу ці нядзелю нельга схадзіць?

— Вядома, нельга. Ты ж мне малых зноў на ўсе выхадныя падкінеш… Тады мне цяжэй будзе.

— Ой, а яно табе патрэбна, тое галасаванне? Без цябе абыдуцца.

— Не абыдуцца. Я на ўсе выбары хаджу. І табе раю.

— Ага. Быццам, ад мяне што залежыць.

— Вядома, не залежыць. Астацца адной з двума дзецьмі ад цябе ж таксама не залежала…

— Ой, мама, не пачынай… Прычым тут гэта?

— Прытым. Вам, маладым, як заўсёды. Спачатку ўсё “па барабану”, а пасля “ў бубен” прылятае… Шкада толькі, не вучыць нічаму…

От, гэтыя мамы! Усялякую размову так павернуць, што любое асабіста перажытае і набалелае з грамадска-палітычным звяжуць!

Мне, вядома, было няёмка, што стала выпадковай сведкай размовы маці і дачкі, якая нечакана з агульнага перацякла ў прыватнае. Але хутка падышоў аўтобус. Жанчыны, падхапіўшы клункі і дзяцей, заспяшаліся заняць месцы ў транспарце. Ці прадоўжылася іх грамадска-палітычнае супрацьстаянне на глебе асабістага, не вядома. А ў мяне па дарозе дадому ў галаве бясконца “гралі” тыя самыя “барабан” і “бубен”. Гэта ж трэба так востра падмеціць пра абыякавасць і адказнасць! І не пагадзіцца з гэтым дасціпным “музычным” параўнаннем проста немагчыма.

Вось такая яна — адвечная праблема. Бацькоў, якія хочуць для сваіх дзяцей самага лепшага, і дзяцей, якія ўсё жыццё імкнуцца выйсці з-пад бацькоўскай апекі. У кожнага “дзіцяці” — свой узрост, з якім прыходзяць разуменне — што маці з бацькам, пражыўшы жыццё, часцей за ўсё маюць рацыю, удзячнасць — за мудрасць іх жыццёвых парад, і бясконцае шчасце — ад таго, што яны, як сапраўдныя анёлы-заступнікі, заўсёды побач і гатовыя прыйсці на дапамогу.

Калі ў дзяцей не складваецца, разумныя, разважлівыя бацькі ва ўсіх “бедах” свайго сына ці дачкі не спяшаюцца абвінавачваць прэзідэнта, дзяржаву, сістэму, увесь свет. Маўляў, прычыны трэба спярша шукаць у сабе. У тым, што зрабіў, ці наадварот, чаго зрабіць

не здолеў. Нам жа, дзецям, падчас лягчэй ускласці асабістую адказнасць за свае ўчынкі ці бяздзейснасць на каго-небудзь…

Для таго, каб нешта не зрабіць, мы паспяхова знаходзім мноства прычын. І ўсе яны — важныя, важкія, слушныя, уважлівыя. Праўду кажуць: хто хоча — шукае магчымасці, хто не хоча — знахозіць прычыны. “Канапным філосафам”, што бяздзейнічаюць з думкаю “ад мяне нічога не залежыць”, напэўна, лягчэй жывецца ад тых, хто імкнецца змяніць да лепшага не толькі сваё жыццё, але і акружаючы свет. Але ж усё жыццё адмахвацца ад таго, што зрабіць павінен, проста немагчыма.

Ведаеце, якое самае страшнае чалавечае пачуццё? Абыякавасць. І чамусьці менавіта яе мы найчасцей блытаем з беларускімі разважлівасцю, цярплівасцю, памяркоўнасцю і талерантнасцю. Але гэтыя адметныя рысы нашага нацыянальнага характару з абыякавасцю нічога агульнага не маюць.

Ведаеце, якое самае складанае з чалавечых пачуццяў? Адказнасць. Асабістая. За сябе, за сваё жыццё, за свае ўчынкі. А яшчэ — за тых, да каго неабыякавы. І не трэба блытаць яе з трывожнасцю, надумнасцю, баязлівасцю. Гэтыя рысы з беларускай нацыянальнай адказнасцю нічога агульнага не маюць.

Вядома, усе мы розныя. І ў кожнага з нас свой “барабан” абыякавасці і “бубен” адказнасці, у якія нам у пэўных жыццёвых абставінах даводзіцца “біць”. Мы самі выбіраем аблягчаць сабе жыццё абыякавасцю ці ўскладняць яго адказнасцю. Але, згадзіцеся, беларусам ніколі не было, не бывае і не будзе “па барабану” настолькі, што пасля прылятае “ў бубен”!

Думаю, пра гэта варта падумаць усім суайчыннікам, хто вагаецца ісці на датэрміновае галасаванне і ўсё яшчэ раздумвае, ці наогул варта выканаць свой грамадзянскі абавязак у адзіны дзень галасавання. Прынцыпы “пасля мяне — хоць патоп” або “трава не расці” — гэта не пра нас, паважаныя беларусы. Перамагайце абыякавасць у сабе. Будзьце прыкладам адказнасці для сваіх дзяцей.

Об опасности этой болезни и о том, как от нее защититься, рассказал главный санитарный врач района, главврач Волковысского зонального центра гигиены и эпидемиологии Максим Жукович.

— Корь — одна из самых заразных болезней, восприимчивость к которой приближается к 100%. Практически все не привитые и не переболевшие люди при контакте с больным корью заболевают.

Источником инфекции является больной человек, но заразным он становится в последние один-два дня инкубационного периода, т. е. еще до появления первых признаков болезни. При чихании, кашле с капельками слизи с верхних дыхательных путей вирус кори распространяется очень легко и быстро. Попадая во внешнюю среду с током воздуха, в закрытых помещениях по системе вентиляции он может распространяться на значительные расстояния, в соседние комнаты, по лестничным клеткам на другие этажи, в другие квартиры.

— Какие симптомы у кори?

— Заболевание характеризуется высокой температурой (до 40,5 °C), воспалением слизистых оболочек полости рта и верхних дыхательных путей, конъюнктивитом и характерной пятнисто-папулезной сыпью кожных покровов, общей интоксикацией.

— Бывают ли осложнения после кори?

— Последствия заболевания могут быть крайне тяжелыми. Результатом осложнений, связанных с инфекцией, может быть пожизненная инвалидность — от церебральных нарушений до слепоты и потери слуха. Одним из частых осложнений является специфическая коревая пневмония. При малейшем подозрении на развитие кори следует незамедлительно обратиться к врачу. Это важно не только для скорейшей постановки диагноза и начала лечения, но и для принятия противоэпидемических мер в коллективе, который посещал заболевший.

— Как уберечься от этой болезни?

— Наиболее эффективным средством профилактики инфекции является вакцинация. Прививка против кори детям проводится, как правило, одновременно с прививкой против эпидемического паротита и краснухи, в возрасте 1 года и 6 лет. После двукратного введения вакцины, так же, как и после перенесенной кори, формируется стойкий длительный иммунитет к этой инфекции. На данный момент в Волковысской ЦРБ имеется достаточное количество вакцины против кори, краснухи и эпидпаротита для вакцинации детей, а также вакцины против кори для плановой и экстренной вакцинации взрослого населения района.

Вакцинации против кори подлежат работники организаций здравоохранения и фармацевтические работники (без ограничения в возрасте); контактные лица в очагах кори (начиная с 9 месяцев жизни и далее без ограничения в возрасте); работники и проживающие в учреждениях с постоянным пребыванием детей и взрослых (до 55 лет); работники учреждений дошкольного, общего среднего образования, профессионально-технического, среднего специального и высшего образования (до 55 лет); беженцы, вынужденные переселенцы, мигранты (до 55 лет); лица, выезжающие за пределы страны с целью отдыха, трудоустройства и прочего (до 55 лет), и иные лица, которые не болели корью и не имеют документально подтвержденных сведений о прививках против кори или лабораторно подтвержденных результатов наличия защитного иммунитета против кори, имеющие документальные сведения об одной прививке против кори.

Привиться можно на базе районной поликлиники УЗ «Волковысская ЦРБ» с 8.00 до 20.00 в будние дни, в субботу — с 8.00 до 16.00. Рекомендуется предварительно звонить по телефону 5-90-33 и записаться к врачу общей практики, для уточнения прививочного статуса и возможности получения прививки.