Як Пусіка ратавалі
Чым толькі ні займаюцца выратавальнікі: і пажары тушаць, і з пабітых машын пацярпелых дастаюць, і замкнёныя дзверы ў кватэры адкрываюць, і нават хатніх гадаванцаў з бяды вызваляюць. Гісторыя падобнага выратавання здарылася не так даўно – сцвярджалі, што не ў нашым раёне, хоць хто яго ведае. У нас жа таксама нямала гаспадароў, для якіх камфорт коцікаў і сабачак даражэй за ўласнае, а тым больш – чужое, жыццё і здароўе.
…Патэлефанавала на 101 усхваляваная жанчына: коцік гіне! Дапамажыце!
Для людзей, чыя прафесія – ратаваць, падобны заклік – як каманда да дзеяння. Праз некалькі хвілін яны былі ў старым двары, акружаным шматпавярхоўкамі. Пад дрэвам стаяла жанчына і, задраўшы галаву, прычытала:
– Пусік, прашу цябе, спускайся. Калі ласка, Пусічак… Упадзеш – разаб’ешся, дурненькі…
Сярод зялёнай лістоты разгалістага клёна жаласліва мяўкаў тоўсты рыжы кот.
– Гэта я вам званіла, – кінулася да выратавальнікаў жанчына. – Пусік у нас хатні, а тут выйшаў са мной на вуліцу. Як на тую бяду, сабака ў двор прыбег. Пусік спалохаўся, на дрэва забраўся…
– Ну дык што за бяда, – паціснуў плячыма нехта з выратавальнікаў. – Як залез – так і злезе.
– Ой, што вы, – замахала рукамі маладзіца. – Ён па дрэвах лазіць не прывучаны. Упадзе – разаб’ецца. Я ж гэтага не перажыву!
Хлопцы пераглянуліся: трэба ратаваць кабету і яе ката.
Права здзейсніць гераічны ўчынак даручылі самаму маладому і спрытнаму. Юнак скінуў шматкілаграмовыя «даспехі» і птушкай узляцеў на дрэва. Здавалася, вось-вось рыжы Пусік апынецца ў руках гаспадыні…
Але перапалоханы кот не хацеў ісці да чужога чалавека і караскаўся вышэй, выбіраючы самыя тонкія галінкі.
– Трэба ўзяць нажоўку і адрэзаць галіну з катом, – параілі выратавальніку знізу. – А мы тут расцягнем брызент і зловім.
Хлопец спусціўся, ухапіў нажоўку – і праз хвіліну зноў быў на дрэве, трымаючыся адной рукой за ствол, прымяраўся адрэзаць сук, на якім распластаўся кот.
…І вось брызент расцягнуты, напалавіну спілаваны сук гатовы абваліцца пад вагой «кватаранта», гаспадыня ад страху прыжмурыла вочы…
І тут рыжы пухнаты камяк, нібы шаравая маланка, слізгануў з верхавіны дрэва, пракаціўся пад нагамі разгубленых выратавальнікаў – і куляй узляцеў на самую макаўку ліпы, што стаяла побач з клёнам…
І зноў пачаў нема мяўкаць: ратуйце мяне, людзі! Я ж хатні, па дрэвах лазіць не ўмею!
Тамара РАБІНКІНА.