«Хлопчыкі дапамагаюць. І лазня…»
Гісторыя астравецкая, пра доўгажыхароў Цішковых і іх памочнікаў.
Пра людзей з няпростым жыццёвым лёсам і пры тым – аптымістаў Івана Андрыянавіча і Ганну Афанасьеўну Цішковых «Астравецкая праўда» ўжо расказвала. У лютым кожнаму з іх спаўняецца 91 год, і 66 з іх яны пражылі разам, як кажуць, у каханні і згодзе. Як лічаць муж з жонкай і іх сябры, у першую чаргу – дзякуючы неўтаймаванаму жыццялюбству.
Але і іх аптымізм стаў даваць збоі, калі пачалася пандэмія і навокал сталі гаварыць пра захварэлых і памёрлых. І калі перш гэта былі людзі з разраду «калега стрыечнай сястры маёй суседкі», то з цягам часу сярод іх сустракалася ўсё больш знаёмых імён…
– Як жа я напалохалася, калі пачаўся гэты ковід! Думала: калі, крый божа, падчаплю гэтую заразу ― нізавошта ўжо не выкараскаюся, ― прызнаецца Ганна Афанасьеўна.
Ды і Іван Андрыянавіч стаў паціху расказваць сябрам, дзе і як яго, у выпадку чаго, пахаваць…
Гэта было яшчэ ў 1ю хвалю эпідэміі. Але прыйшла вясна – і Цішковы вярнуліся з добраўпарадкаванай «шпакоўні» з усімі выгодамі на «летнія кватэры» – у старэнькі домік на ўзбярэжжы Лошы, дзе пражылі ўсё свядомае жыццё і куды кожны год перабіраюцца ў красавіку і застаюцца да лістапада.
Хто ж дапамагае шаноўным ветэранам спраўляцца з паўсядзённымі клопатамі, якіх нямала і на «зімовым», і ў «летнім» жытле? Тым больш у сённяшні час, калі па вуліцах гуляць непажадана. Дачка жыве ў Мінску, прыязджае не так часта – работа, хатнія клопаты.
– А во гэтыя хлопчыкі, – паказвае Ганна Афанасьеўна на сваіх памочнікаў. – Без іх мы з дзедам прапалі б. Яны і адвязуць, куды трэба, і вады наносяць, калі на Набярэжнай жывём. Што ні папросім – дапамогуць, а то і самі прапануюць.
…72гадовы Віталь Бандарык і 68гадовы Сяргей Шэін побач з Цішковымі і сапраўды – «хлопчыкі». Ім бы і самім пасцерагчыся ад небяспечнай інфекцыі – хоць і не адносяць сябе «мужчыны ў самым росквіце гадоў» да пажылых людзей, усё ж у групу рызыкі ўваходзяць (зрэшты, хто ў яе цяпер не ўваходзіць?).
Але як пакінуць без дапамогі сябра па шматгадовых нядзельных «пасядзелках» у гарадской парылцы? Іх нефармальнаму лазневаму таварыству, неафіцыйным старшынёй якога з’яўляецца Сяргей Шэін, ужо 35 гадоў. За гэты час нехта выбыў з яго па аб’ектыўных прычынах, нехта «ўліўся» ў суполку аматараў лёгкай пары і шчырых размоў, але касцяк на чале з аксакалам Іванам Андрыянавічам застаецца нязменным. Нават падчас эпідэміі.
– У нашым калектыве аматараў лазні ў кожнага свае абавязкі ў адносінах да дзеда, як мы любоўна называем Івана Андрыянавіча, – расказвае Сяргей Шэін. – Мой клопат – прывезці яго ў лазню і адвезці дамоў, нехта павінен папарыць так, каб было і ў асалоду, і не шкодна, іншы – дапамагчы апрануцца… А ў яго адзін абавязак – радаваць нас сваёй прысутнасцю і добрым здароўем!
Вядома ж, астравецкія аматары лазні ратуюцца ад ковіду не толькі парылкай: у кожнага ў кішэні антысэптык, маска і пальчаткі, якімі яны карыстаюцца па меры неабходнасці.
Выпрацавалі яны і яшчэ адзін сродак барацьбы з каронавірусам.
– Галоўнае супрацьдзеянне любой хваробе, і гэтай інфекцыі ў тым ліку, – моцны імунітэт, – дзеліцца «сакрэтам» Віталь Бандарык. – А для яго ўмацавання, як вядома, асноўная ўмова – станоўчыя эмоцыі і аптымізм. Таму мы ва ўсім, што адбываецца, стараемся шукаць пазітыў. Менш глядзім тэлевізар, абмяжоўваем кантакты з «беднымі» людзьмі, якім усё дрэнна, – і часцей сустракаемся з сябрамі, стасункі з якімі ўздымаюць настрой.
…Віталь Бандарык і Сяргей Шэін – не сацыяльныя работнікі і не валанцёры – хоць пры жаданні іх можна было б прылічыць да гэтай катэгорыі. Гэтыя «хлопчыкі» па добрай волі дапамагаюць жыць і адчуваць радасць жыцця двум немаладым людзям – і не толькі ім.