«Кожны дзень складаецца з маленькіх перамог над сабой»

Гісторыя амерыканска-гудагайская, пра ветэрана педагогікі Марыю Васілёнак.

Калі напачатку мінулага года пачалі гаварыць пра эпідэмію COVID19, мала хто успрыняў небяспеку ўсур’ёз: ці мала чым нас палохалі?

Вось і Марыя Васілёнак прызнаецца, што ад навін з Кітая ніводная клетачка яе душы не здрыганулася – і, як было запланавана, 4 сакавіка яна адправілася ў Амерыку, каб пабачыцца з сынам, нявесткай, унучкамі, што жывуць там.

– Ляцела праз Маскву – ні ў Шарамецьева, ні ў горадзе не было адчування, што нешта змянілася ў свеце: бясконцы паток пасажыраў і самалётаў, перапоўненае метро, шчыльны аўтамабільны і людскі паток, – расказвае Марыя Карлаўна. – А вось вашынгтонскі аэрапорт быў паўпустым. Прыляцела – і праз 4 дні ў ЗША было ўведзена надзвычайнае становішча. Усе ўстановы перайшлі на дыстанцыйную работу, закрылі ўсе месцы культурнага адпачынку, нават паркі і дзіцячыя пляцоўкі.

Пра сусветнае шэсце каронавіруса дазнавалася з телевізара. Прызнаецца: было страшна і балюча глядзець, як у Ньюёрку велізарныя рэфрыжэратары вывозілі з бедных раёнаў сотні памерлых.

А ў невялікім «спальным» раёне ў штаце Ньюджэрсі, куды яна прыехала, было спакойна як у бога за пазухай. Сын з нявесткай працавалі анлайн, старэйшая ўнучка вучылася праз «Скайп», з меншай бабуля бесперашкодна гуляла па вуліцах, назіраючы, як дзясяткі людзей выходзяць на прабежку або прагулку, выконваючы абавязковую ўмову – дыстанцыю.

Але эканамічны крызіс, выкліканы пандэміяй, запланаванае вяртанне дамоў замест 2х месяцаў адцягнуў на ўсе 4 – і толькі дзякуючы дапамозе беларускага пасольства ў чэрвені Марыя Карлаўна змагла вылецець з НьюЁрка ў Амстэрдам, а адтуль – у Мінск.

– У самалёце да Амстэрдама пасажыраў рассадзілі ў шахматным парадку, сцюардэсы з’яўляліся ў салоне толькі па выкліку, а прадуктовы кулёк кожны знайшоў на сваім месцы, – успамінае яна дарогу дамоў. – У беларускім боінгу ўсё было паранейшаму: пасажыры сядзелі плячо ў плячо, кожны атрымаў ад сцюардаў бутэрброд і шклянку гарачай гарбаты ці кавы. У аэрапорце нам раздалі памяткі аб неабходнасці захоўваць самаізаляцыю. Усе рэкамендацыі я выконвала строга – першы час пасля вяртання маска заўсёды была са мной. Але паступова, здавалася, неабходнасць у ёй адпала.

Але прыйшла восень – а з ёй і другая хваля каронавіруса.

– Адна з самых крыўдных нязручнасцей, што прынесла пандэмія, – немагчымасць бачыцца з роднымі, асабліва тымі, хто жыве за мя

жой, – жаліцца мая суразмоўца. – Дзякуй Богу, што ёсць «Вайбер», «Скайп», але ўсё ж віртуальныя сустрэчы не заменяць асабовых стасункаў. Давялося адмовіцца і ад грамадскіх мерапрыемстваў. Я ўсёй душой прыкіпела да сябровак з вакальнай групы «Аксаміткі», што дзейнічае пры Тэрытарыяльным цэнтры сацыяльнага абслугоўвання насельніцтва. Аб’яднаў нас не толькі ўзрост і любоў да песні, але і агульныя ўспаміны пра маладосць, а яшчэ – прафесіяналізм музычнага кіраўніка. Са шкадаваннем давялося часова развітацца з шыкоўным лазневым комплексам у фізкультурнааздараўленчым комплексе, які быў для мяне адпачынкам і рэлаксацыяй.

Чым жа ўсё гэта замяніць? Што засталося?

Нямала, пераканана Марыя Карлаўна. Яна лічыць, што карысць прыносіць толькі тое, ад чаго атрымліваеш задавальненне, перамогі над сабой, хоць бы невялікія. Сорак хвілін ранішняй гімнастыкі, 1,5 гадзіны вывучэння англійскай мовы, 2гадзінная прагулка – гэтыя і іншыя «пераадоленні сябе» даюць ёй тое, што маладыя называюць словам «кайф».

А яшчэ – кнігі. Для колішняга настаўнікафілолага яны былі сутнасцю прафесіі, а цяпер, па яе словах, не даюць «плеснявець» мозгу. За час пандэміі Марыя Карлаўна адкрыла для сябе добрых 2 дзясяткі цікавых беларускіх, рускіх, замежных аўтараў – між іншым, дзякуючы інтэрнэту, бо не кожную кнігу цяпер можна прачытаць у папяровым варыянце: купіць – дорага, а ў бібліятэцы ёсць далёка не ўсе навінкі.

Не дае сумаваць і смартфон, які адны лічаць «пажырацелем» часу, а другія – правадніком у свет нязведанага, у залежнасці хто для чаго яго выкарыстоўвае.

Словам, і ў час пандэміі Марыя Васілёнак выбірае паўнацэннае жыццё. І з тым, чым яго насыціць, праблем у жанчыны не ўзнікае.