«Сувязныя» рэліквіі
Як у кроплі вады адбіваецца сонца, так і ў гісторыі старых рэчаў адбіваецца лёс краіны. Доказам таму паслужыла сустрэча юных гісторыкаў Варнянскага НПК пад назвай «Сямейная рэліквія».
Вучні прадставілі свае сямейныя каштоўнасці, якім не менш за паўстагоддзя. Дзеці расказалі, каму з родных належала рэч, як трапіла ў іх сям’ю, якую ролю выконвала і чаму стала рэліквіяй.
Ягор Карчэўскі расказаў пра свайго прадзядулю, які прапаў без вестак на вайне. На памяць аб ім засталіся 3 пісьмы з фронту ды прозвішча на помніку брацкай магілы ў Вароне. Анастасія Сямашка падзялілася гісторыяй ўзнагароды прапрадзеда. Сярод іх – польскі Krzyż Walecznych
бабуль прынеслі Ірэна Заброцкая і Эльвіра Казлоўская. Вера нашых продкаў захавалася ў стогадовым
і такім жа па ўзросце намоленым які належыў родным мужа сям’і нашай настаўніцы Людмілы Аляксандраўны Гродзь. Памяць пра яе бацькоў захавала фаянсавая попельніца ў выглядзе курачкі, якую яны набылі ў 1957 годзе ў Маскве, калі вазілі на продаж сушаныя баравікі – так збіралі грошы на пабудову хаты.
Я расказала пра белую, звязаную прабабуляй з авечых тоненькіх нітак кручком, чорную, мануфактурную, купленую ў Польшчы яшчэ да Першай сусветнай вайны. Гэтыя хусціны выконвалі асобыя ролі ў жыцці жанчын. Белая служыла для вясёлых нагод, а чорная – для жалобы.
Убачылі мы і рэчы першай паловы 50-х гадоў ХХ стагоддзя – гэта падшкляннікі, якімі карысталіся ў цягніку. Пра іх паведаміла Валерыя Дубіцкая. А настаўніца Наталля Пятроўна Чапукойць прывезла са сваёй радзімы – Гомельшчыны – бабуліну дзяружку. Мама Наталлі Пятроўны, вядомая паэтка Антаніна Рыбалка, прысвяціла ў памяць аб гэтай рэліквіі верш «Дзяружка».
– госця з царскіх часоў. На ёй – герб царскай Расіі, царская карона, надпіс – «дзве капейкі з пераносам». Гісторыю незвычайнай рэліквіі расказала Вікторыя Юркойць.
Сямейныя рэліквіі – самыя дарагія і значныя рэчы, якія перадаюцца ў спадчыну. Дарагія – не значыць залатыя, але і золата мы таксама ўбачылі. Пра залаты пярсцёнак бабулі расказала Паліна Бабіч. Яго падарыла ёй бабуля, яшчэ не ведаючы, што ў іх сям’і народзіцца дзяўчынка. Яна рана пайшла з жыцця, але памяць аб ёй засталася.
…Рэчы – гэта сувязь пакаленняў, Памяць сям’і. Адзінства народа, цікавасць да сваей гісторыі праз такія сустрэчы праяўляецца ярка і душэўна. З нашым кіраўніком музейнага пакоя Людмілай Аляксандраўнай Гродзь мы чакаем новых сустрэч.