Мужык – не музык
Пагаварыце з пісьменнікамі, пацікаўцеся, калі ім лепш пішацца, – і якіх толькі гісторый не наслухаецеся. Аднаму – ноччу, другой – на золку, трэцяй дзеля гэтага трэба есці яблыкі кошыкамі, чацвёртаму – знішчаць літрамі каву… Муза – дама капрызная, паспрабуй ёй дагадзіць.
Да Людмілы музык (так яны з мужам звалі яе натхненне, палічыўшы, што муза да мужчын прыходзіць, а да жанчын – музык) наведваўся выключна ноччу. І толькі на дачы, пад салаўіныя пералівы за акном.
Так павялося, што калі яны прыязджалі на лецішча, Люда да раніцы пісала вершы і засынала, калі на ўсходзе пачынала ружавець… Спала, адпаведна, амаль да абеду. Усе ў іх дачным пасёлку ведалі, чаму ў Шапоцькаў да раніцы гарыць святло і лішніх пытанняў не задавалі.
Але неяк купіла домік побач з Шапоцькамі сям’я. Муж з жонкай прыязджалі на лецішча толькі ў выхадныя, а Пятровіч, бацька гаспадыні, атабарыўся тут стала.
Старажылы прынялі новых суседзяў прыязна: даўно вядома, што добры сусед – нібы твой сем’янін. Дзяліліся, чым маглі – насеннем, інструментам, вопытам, закаткамі…
Але Пятровіч усё пазіраў на суседскі ўчастак з падазрэннем. Тыдзень і другі назіраў, як з самага ранку муж корпаецца ў агародзе, а гаспадыня выходзіць на ганак бліжэй да абеду з кубачкам кавы і аглядае зробленае.
Урэшце пажылы чалавек не вытрымаў.
– Чаму ты, Славік, увесь час адзін у градах капошышся? – пацікавіўся ён у суседа. – А жонка твая што робіць? – Спіць, – проста адказаў той.
– Як гэта – спіць? – не паверыў сусед. – Белы ж дзень на двары!
– Яна позна кладзецца, таму позна падымаецца, – паспрабаваў растлумачыць Славік жончын расклад дня.
– А чаму яна позна кладзецца? – працягваў дапытвацца сусед.
– Працуе.
– Ноччу?! Ёй што, дня не хапае?
– Не ў тым справа, што не хапае. Проста музык да яе толькі ноччу прыходзіць…
– Мужык? – акругліў вочы Пятровіч – А ты што ў гэты час робіш?
– Як што? Сплю на другім паверсе… – Гм-м…значыць, яна ўсю ноч з мужыком працуе, а ты спіш… А потым яна спіць, а ты ў агародзе… Я ўсё правільна зразумеў?
– Ну, прыкладна так…
Пятровіч памаўчаў, пачухаў патыліцу…
– Ты што, жонку сваю зусім не любіш? – здаецца, знайшоў ён тлумачэнне такому раскладу.
– Вельмі люблю! Закахаўся ў яе яшчэ ў шостым класе – і на ўсё жыццё!
– А яна цябе?
– І яна мяне кахае… Мы ўжо сорак гадоў разам.
– Нічога не разумею, – развёў рукамі Пятровіч. – У яе – мужык, у яго – любоў… Яна працуе начамі, ён грады поле… Дык што яна робіць начамі з тым мужыком?
– Ды не з мужыком, а з музыком, – Славік нарэшце зразумеў, пра што гаворыць Пятровіч. – Мы так жончыну музу называем. Яна паэтка, вершы піша. А натхненне да яе толькі начамі з’яўляецца. Вось яна і працуе да раніцы.
– Працуе? Ды што ж гэта за праца такая – вершыкі пісаць?
– Цяжкая праца, – не пагадзіўся Славік. – Асаблівая… Вось вы можаце верш напісаць? Ды такі, каб душу крануў, каб яго ў кніжцы надрукавалі? Не? І я не магу. А мая Людміла ўжо дзясятак кніжак выдала. Пачакайце хвіліначку…
Ён кінуўся ў хату, прынёс апошні жончын вершаваны зборнік. Раскрыў наўздагад, пачытаў Пятровічу некалькі вершаў.
– Складна, – пацокаў языком сусед… – Мо, дасі пачытаць?
Тут на ганак выйшла Людміла, якая даўно прачнулася і чула праз расчыненае акно ўсю размову.
– Пятровіч, я вам не толькі пачытаць дам, а нават падару, – усміхнулася яна. – З аўтографам.
І падпісала зборнік: «Майму добраму суседу Пятровічу ад Людмілы і яе Музыка».
З таго дня Пятровіч страшэнна заганарыўся, што ў яго ў суседзях – сапраўдная паэтка, якая піша кніжкі. Начамі – ёй музык дапамагае. Але гэта добры музык, не падумайце благога…
Тамара РАБІНКІНА.