Хто, калі не мы?
Здараецца, што ў гонцы, хто паставіў лепшы і даражэйшы помнік, у каго большыя і прыгажэйшыя букеты, мы забываем галоўную ісціну: рэчамі не вымяраецца ступень любові. Па вялікім рахунку, ім патрэбны не свечкі і кветкі, а малітвы і наша памяць.
Ведаю не адзін прыклад, калі хтосьці з вяскоўцаў ахвяраваўся даглядаць могілкі – не толькі пахаванні сваякоў, але і суседскія. І робіць гэта не толькі напярэдадні Задушак, але круглы год, у любую пару і пры розных жыццёвых абставінах.
У Чэрнішках пахаваны сваякі па бабулінай лініі. Калі б туды ні прыехала, пахаванні прадзедаў заўсёды прыбраныя, дагледжаныя, дарэчы, як і сам могільнік…
КАЖУЦЬ, ПРА СТАН ГРАМАДСТВА МОЖНА МЕРКАВАЦЬ ПА ТЫМ, ЯК СТАВЯЦЦА ДА ДЗЯЦЕЙ І СТАРЫХ. ДАДАЛА Б: І ДА МЕСЦАЎ СПАЧЫНУ ПРОДКАЎ… У ГЭТЫЯ СЛАТЛІВЫЯ ЛІСТАПАДАЎСКІЯ ДНІ СВЕТЛЯЧКІЛАМПАДКІ АСВЯТЛЯЮЦЬ ЦЭЛЫЯ «ГАРАДЫ», ДЗЕ ЗНАЙШЛІ АПОШНІ ПРЫТУЛАК НАШЫ РОДНЫЯ І БЛІЗКІЯ…
Пазней дазналася, што не першы год пра іх клапоціцца бацька маёй аднакласніцы Генрых Узарэвіч. Калі дамаўлялася з ім аб інтэрв’ю ў тэлефоннай размове, мужчына шчыра здзівіўся, маўляў, нічога звышнатуральнага не раблю – так заведзена спакон вякоў. У гэты момант злавіла сябе на думцы, што каб кожны з нас узяў пад апеку хоць па адной закінутай магілцы, забытых людзьмі месцаў пахаванняў паменшала б...
З Генрыхам Антонавічам сустрэліся за тыдзень да Задушак. Вокны яго дагледжанай хаты (па ўсім бачна, што тут жывуць сапраўдныя гаспадары!) якраз выходзяць на могілкі, якія знаходзіцца ў сотні метраў ад Чэрнішак.
– Шмат гадоў апякуюся мясцовымі могілкамі, але не адзін. Дапамагаюць жонка, суседка Ларыса Юркойць, пры нагодзе – і іншыя вяскоўцы. З вясны да восені некалькі разоў абкошваю тэрыторыю, дзяўчаты зграбаюць траву, потым разам яе выносім. У гэтай хаце некалі Ігнатовічы жылі, ужо ніхто не прыязджае. Пяць магіл засталося, – расказвае мужчына.