Не лёгкі хлеб
Сям’я Доўнар з Гродна больш за 40 гадоў стаіць на варце здароўя
Дынастыя
Гэтай сямейнай пары ёсць чым ганарыцца. Усё сваё жыццё яны прысвяцілі адной з самых гуманных і запатрабаваных прафесій. Ігар Станіслававіч – дацэнт кафедры агульнай хірургіі Гродзенскага дзяржаўнага медыцынскага ўніверсітэта, жонка Людміла Мікалаеўна – акушэр-гінеколаг гарадской клінічнай бальніцы хуткай медыцынскай дапамогі. Іх стаж вядзе адлік з першай паловы 80-х гадоў, і з тае пары яны не здрадзілі сваёй прафесіі, не шукалі лёгкага хлеба. Мабыць, гэта і ёсць патрыятызм, аб якім сёння вельмі шмат гавораць. Нашы героі лічаць, што варта проста добра рабіць сваю справу і жыць інтарэсамі краіны. Ці не гэта паўплывала на запрашэнне сям’і Доўнар на сустрэчу ў “Важнай размове” з удзелам старшыні Савета Рэспублікі Нацыянальнага сходу Рэспублікі Беларусь Наталлі Качанавай? Паспрабуем, як кажуць, даведацца аб усім з першых слоў.
Уласны гонар
Наша сустрэча адбылася ўвечары, калі гаспадары толькі вярнуліся са сваіх медыцынскіх устаноў. За акном няспынна барабаніў дождж, а на стале стаяла гарбата з печывам. З-за кутка выйшаў важны чорна-белы кот. “Гэта наш Роксік, яго зусім малым падкінулі ў гараж, вада пасля мыцця была такая чорная, як сам,” – заўважае Людміла Мікалаеўна, пакуль кот абыходзіць сваё жытло. “Утульна яму ў гэтым доме”, – падумалася мімаходзь. І тое, што кату-падкідышу знайшлося месца ў такіх занятых людзей, выклікала ў душы не толькі павагу, але і ўдзячнасць.
Мяркую, што пачуццё ўдзячнасці суправаджае гэтых людзей усё жыццё. Бо як інакш. Людміла Мікалаеўна як акушэргінеколаг знаходзіцца на самым першым этапе жыцця чалавека і нават значна раней. А яе намаганні падчас нараджэння дзіцяці наўрад ці могуць застацца па-за ўвагай.
Ігар Станіслававіч прыходзіць на дапамогу, калі чалавек апынуўся ў экстрэннай сітуацыі, можна сказаць, на грані жыцця, дзе гаворка ідзе аб неадкладным хірургічным умяшанні. Бывалі выпадкі, калі з аперацыйнай хірург выходзіў
літаральна знясіленым і спустошаным.
З гэтай нагоды суразмоўца прыгадаў гісторыю са сваёй практыкі, якая асабліва запомнілася.
– Я толькі пачынаў тады працаваць урачом у Брэсцкай вобласці. Туды мяне з жонкай накіравалі пасля ВНУ. І вось аднойчы паступіў пацыент, якога трэба было тэрмінова аперыраваць. Іду па калідору, а на канапе сядзіць мужчына, таксама пацыент бальніцы, не спалася яму. Праз некалькі гадзін выходжу з аперацыйнай, з мяне пот градам цячэ – аперацыя была складаная. А мужчына па-ранейшаму там сядзіць. Потым падышоў да мяне і кажа: я пяць гадоў працаваў лесарубам у тайзе, думаў, цяжэй няма працы. Але, калі ўбачыў, у якім вы стане выйшлі з аперацыйнай, зразумеў, што праца хірурга значна цяжэйшая…- з усмешай і гонарам за сваю работу расказаў Ігар Доўнар.
Сужэнцы разам больш за 40 гадоў. Яны працягваюць дынастыю медыкаў, якая пачалася з прадзядулі Ігара Станіслававіча яшчэ ў 1913 годзе. Земскі доктар не толькі лячыў месцічаў, але і ратаваў жыццё салдат падчас Вялікай Айчыннай вайны. У мірны час да яго прыязджалі лячыцца з усяго Савецкага Саюза.
Па шляху сваіх бацькоў пайшлі і двое сыноў Доўнар – Руслан і Андрэй. Абодва выбралі хірургічную сферу дзейнасці. Зараз у сямейным клане больш двух дзясяткаў дзеючых урачоў. Усе яны працуюць на карысць сваёй краіны, лечаць сваіх землякоў і ўсіх, хто звяртаецца за дапамогай.
Вось і падчас размовы Людміла Мікалаеўна аб нечым засяроджана задумалася. Аказалася, яе непакоіць будучая аперацыя. Кажа, што часта пракручвае такія сітуацыі перад тым, як прыступіць да іх ажыццяўлення. “Здаецца, трэба дома адпачыць пасля напружанага дня, але думкі аб пацыентах яшчэ доўга не адпускаюць. Вечарам думаю аб тым, што буду рабіць заўтра”, – заўважае Людміла Мікалаеўна.
Недзіцячае пытанне
Паездка ў Полацк стала для Людмілы і Ігара Доўнар прыемным сюрпрызам. Яны ў ліку 14 сем’яў з усяе рэспублікі прынялі ўдзел у сустрэчы са старшынёй Савета Рэспублікі Нацыянальнага сходу Рэспублікі Беларусь Наталляй Качанавай і Мітрапалітам Веніамінам, Патрыяршым Экзархам усяе Беларусі. Дарэчы, духоўны складнік паездкі ў Полацк таксама быў даволі істотным.
Людміла прыгадала цёплую і вельмі пазнавальную экскурсію ў Спаса-Еўфрасіннеўскі жаночы манастыр. Яе зацікавіў уклад жыцця тамашніх насельніц, іх працоўная і духоўная дзейнасць. А яшчэ той факт, што туды можа прыехаць кожны, хто мае патрэбу ўсвядоміць свой жыццёвы шлях, нешта пераасэнсаваць.
– У сучасным жыцці вельмі складана спыніцца, зрабіць нейкія высновы, паразважаць, – кажа Людміла. – Там такая магчымасць ёсць, і гэта вельмі добра для тых, хто заблытаўся ў жыцці, каму патрэбна дапамога, духоўная падтрымка.
Ігар Станіслававіч зазначыў, што шмат праблемных пытанняў было ўзнята падчас круглага стала з удзелам Наталлі Качанавай і Мітрапаліта Веніаміна. Прысутныя выказаліся на тэму дэмаграфічнай сітуацыі.
– Гаварылі аб тым, што маладыя пары не спяшаюцца заводзіць дзяцей. Прычым, справа нават не ў фінансавых цяжкасцях. У многіх на першым месцы кар’ера, уласны дабрабыт, вандроўкі. І толькі потым ідзе гаворка пра дзяцей – прычым, абмяжоўваюцца адным-двумя. Хаця дзяржава даволі істотна падтрымлівае шматдзетныя сем’і як у фінансавых выплатах, так і ў плане жылля, – прыгадаў сутнасць выступленняў гродзенец.
Між тым, колькасць родаў зніжаецца. Па словах Людмілы, якая шмат гадоў працуе ў радзільным аддзяленні, за дзесяць год нараджальнасць тут знізілася амаль утрая. У сувязі з гэтым, яна выказала сваё меркаванне аб узроставым цэнзе на бясплатнае ЭКА. У Беларусі жанчына можа скарыстацца гэтым правам да 40 гадоў уключна. Гродзенка лічыць, што ў гэтай справе не павінна быць абмежаванняў па ўзросту. Таксама яна агучыла праблему невыношвання цяжарнасці, што стала даволі распаўсюджанай з’явай у свеце. Удзельнікі сустрэчы пагадзіліся з тым, што вырашаць пытанне варта з выхавання дзяўчынак з самага дзяцінства, прыцягваць іх да здаровага ладу жыцця.
– Падчас сустрэчы з Наталляй Качанавай і Мітрапалітам Веніамінам быў зроблены важны акцэнт на правільным выхаванні будучых мам, каб яны не гналіся за недарэчнымі трэндамі ў адзенні, а больш адказна ставіліся да сябе, свайго здароўя, – зазначыла Людміла.
На думку Ігара, не варта пакідаць без увагі і ролю бацькі ў сям’і. Добрым зачынам можна лічыць новае свята – Дзень бацькі. Але варта ісці далей, і, магчыма, зацвердзіць узнагароду татам, якія выхавалі дастойных дзяцей. “Можа, ордэн для бацькі ўстанавіць, наогул узняць прэстыж менавіта мужчынскага выхавання”, – падаў тады рэпліку Ігар Станіслававіч. Дарэчы, такая прапанова была станоўча прынята ўдзельнікамі сустрэчы.
Успамінаў аб “Важнай размове” засталося даволі шмат. Са слоў маіх субяседнікаў, усе выступленні мелі рацыю, ішла адкрытая гаворка аб праблемных пытаннях. У выніку дыялог расцягнуўся ажно на чатыры гадзіны замест дзвюх. Людмілу вельмі ўразілі адносіны да ўзнятых тэмаў спікера верхняй палаты парламента. “Здавалася б з віду такая жалезная ледзі, а на самой справе яна вельмі добры чалавек, ад яе зыходзіць любоў да людзей, да краіны. Чалавек гэтым жыве. Гэта зараз складана”, – паразважала мая субяседніца. А сваё жыццёвае крэда нашы героі вызначылі так: “Калі дапамагаеш чалавеку пазбавіцца болі і палепшыць якасць жыцця, адчуваеш драйв і вялікае маральнае задавальненне”.