«Души прекрасные порывы»-2017
Пожалуйста, передайте Богу, что я не плачу. Глаза ясные, совсем сухие ресницы. Стихи и истерики реже — наверное, на удачу, Наверное, взрослею, наверное, синдром столицы. Пожалуйста, передайте Богу, что я любила. Любила глаза из хмурого дыма с просинью. Пожалуйста, передайте, что я звонила В последний раз перед этой безбожной осенью. Почтенный возраст забывает, Находит юные таланты
И миру звезды открывает.
И в ясный день, и в миг ненастья Скажу я, гордость не тая,
Меня переполняет счастье:
Что Витебск — Родина моя! Раса штось шэпча пад нагамі, І ліхтары глядзяць ў душу. Я незабыўнымі гадамі
Застацца горад свой прашу. Застанься, горад мой, мастамі, Застанься дымкай над ракой… Я веру: ты заўсёды з намі,
Я веру: ты заўжды са мной!
Іду праз мост ракі я Віцьбы – Такая радасць у грудзях!
Вось так бы мне, як човен, плысці: Плыву, плыву, і вось — Дзвіна… Прайду я ціха па алеях,
Пачую спеў: то ліст, то снег… А вось лячу я на арэлях,
Вакол чуваць дзіцячы смех. Праспекты віцебскія, плошчы, Вы жывяце ў маёй душы! Перапляліся сярод ночы,
Бы той аер ў глухой цішы…
Куды б жыццё ні скіравала,
Мой горад, ведай, я з табой!
Мой Віцебск, ты — любоў і мара, Тваёй душой жыву адной! Ты ў запаведную гадзiну
Мне сэрца насцеж расчынi. Я дакрануся, след пакiну…
Маю часцiнку не згубi.
Я лёгкiм крылам тваю душу Пяшчотна, цiха закрану. I абдыму, як мора сушу,
Як неба сонца, абдыму. Як шчасце сэрца напаўняе!
Твае далонi на плячах…
Хто ты? За што цябе кахаю? За таямнiцу ў вачах. Ты птушкай-казкай апынiся — Я буду жаўруком тваiм.
Мая русалка-чараўнiца… Брат-месяц свецiць нам дваiм. I з вуснаў шэпт:
— Ты той…
— Ты тая…
Ляцi, ды толькi не спынiсь! — Не адпускай!..
— Не адпускаю!..
Ляцi, каб зноў упасцi ўнiз. Весь лес, как терем расписной, Веселой стайкою синицы Прощебетали под сосной.
Вот белка прыгнула за шишкой, Мелькнул и скрылся рыжий мех, Трусливый маленький зайчишка Зарылся с головою в снег.
Зима прекрасна, хоть сурова, Морозный воздух бодр и свеж, И каждый новый год мы снова Ждем исполнения надежд.