Ролі — частка жыцця

Сустрэча з актрысай Нацыянальнага акадэмічнага драматычнага тэатра імя Якуба Коласа, заслужанай артысткай Рэспублікі Беларусь Таццянай Ліхачовай «Скарбонка маёй душы» адбылася ў абласной бібліятэцы.

Уладальнік гарадской прэміі «Сузор’е муз», старшыня Віцебскай арганізацыі Беларускага саюза тэатральных дзеячаў, Таццяна Уладзіміраўна 24 верасня адзначыла 65-годдзе. На вечарыне яна падзялілася са сваімі прыхільнікамі ўспамінамі пра дзяцінства, юнацтва, сустрэчы з цікавымі людзьмі, любімыя ролі.

Ураджэнка Валожына, Таццяна з дзяцінства іграла ў дваровым дзіцячым тэатры, займалася балетам, пісала вершы, у дзясятым класе стала дыпламантам рэспубліканскага конкурсу чытальнікаў. На коласаўскую сцэну прыйшла ў 1972 годзе, яшчэ да паступлення ў Беларускі дзяржаўны тэатральнамастацкі інстытут, пасля яго заканчэння вярнулася ў Віцебск. Персанажы, сыграныя Ліхачовай на сцэне нашага тэатра, неверагодна разнапланавыя. Ганна ў «Сымоне-музыку», Поля ў «Мяшчанах», Панначка ў «Віi», Нэнсі Валонэ ў «Пераборы», Рудольфіа, Джульета, Адэлаіда, місіс Сэвідж, Смерць, Мыш, Баба Яга — усіх створаных ёй, часам супрацьлеглых адзін аднаму, вобразаў не пералічыць. І ні адна з роляў не паўтарае другую. Шчыра кажучы, неспасціжна, як у адной вытанчанай далiкатнай жанчыне можа хавацца столькі эмацыйных магчымасцей. Напрыклад, каб сыграць Еўфрасінню, актрыса сем дзён пражыла ў Спаса-Еўфрасіннеўскім манастыры як манашка і толькі пасля таго, як атрымала блаславенне, выйшла на сцэну.

Т. Лiхачова. Зараз Таццяна Ліхачова выкладае ў Віцебскім філіяле Нацыянальнай школы прыгажосці пад кіраўніцтвам Сяргея Нагорнага. У вольны час здымаецца ў кіно і піша вершы. І пры гэтым яна ўпэўнена: у акцёра не павінна быць адчування, што ён усё...