З глыбінь жыватворных

Кірмаш народных рамёстваў і мастацтваў «Горад майстроў» сабраў шматлікіх адмысловых творцаў з Беларусі, Украіны, Расіі, Літвы і Латвіі

На вуліцах Талстога і Пушкіна яны прадставілі жыхарам і гасцям горада ўсе традыцыйныя віды рамёстваў — ганчарства, лозапляценне, вышыўку, валянне і многае іншае. Асабліва багатымі выглядалі рамесніцкія рады ўкраінцаў з Івана-Франкоўскай вобласці, што прывезлі разнастайныя вышыванкі ды абручыкі, вяночкі, упрыгожаныя стракатымі кветкамі. Ганна Перацятка з горада Ярэмчына расказала, не адрываючыся ад вырабу чарговага абручыка, што гэта яе хобі, дадатковы заробак. Сама яна працуе майстрам па манікюры, а такі вялізны размах рамесніцкай справе надае тое, што вышываюць фабрычныя кашулі з добрай тканіны ўсе яе родныя, а потым для кірмашоў аб’ядноўваюцца. Вырабы нятанныя, але ж гэта ручная работа. Хэнд-мэйд сёння у трэндзе і ў шматлікіх іншых кірунках. У латышскіх палатках вочы разбягаліся, ды і нос улоўліваў вельмі прыемныя пахі ад неймаверна шырокай прапановы мыла ручной работы. Не праходзілі людзі і міма самаробнай мядовай халвы Вільмы Шэдукейне з Літвы. А вось майстар Лепельскага Дома рамёстваў Пётр Ціценка ажывіў прыродны беларускі матэрыял. Справай ўсяго свайго жыцця ён лічыць пляценне кошыкаў з бяросты ды сасновых планак. Самых розных памераў і канфігурацый, яны запаланілі вялікую палатку, нібы дзеткі майстравітага бацькі. Майстар кажа, што яго вырабы — гэта самы лепшы варыянт для захоўвання лекавых траў, а сухія яблыкі ляжаць і не псуюцца ў такім «посудзе» і тры гады. Ён вырабляе з бяросты нават бочкі, вельмі трывалыя і незаменныя для бярозавіка. Майстэрства пераняў ад бацькі, бо падсабляў яму ў дзяцінстве. Здаецца, рамесніцкія гандлёвыя рады не былі б такімі прывабнымі, калі б не музычна-танцавальнае іх суправаджэнне. Літаральна ў любы дзень і гадзіну, у якія б не апынуўся ў «Горадзе майстроў», тут выступалі самадзейныя артысты. Не толькі выступалі, а і прысутных далучыцца запрашалі. Давялося назіраць, як майстар-клас па народных танцах праводзілі ля помніка Пушкіну ўдзельнікі віцебскага аматарскага аб’яднання «Поўня». Падыспань, ойра ды іншыя даўнейшыя танцы атрымліваліся ў ахвотных літаральна пасля некалькіх мінут выкладання. Танчылі з дзяўчатамі нават хлопцы з заплечнікамі. З чым праходзілі побач, так і станавіліся ў круг. Сёлета ў рамках «Горада майстроў» у Задзвінні прайшоў конкурс па керамiцы i ганчарстве «Гліна спявае». Удзельнікам майстар-класа па вырабе з гліны мог стаць любы жадаючы. А пераможцаў конкурсу з амаль 50 прафесійных яго ўдзельнікаў з Беларусі ды Украіны вызначылі ў сямі намінацыях: ад традыцыйнай ганчарнай формы да аўтарскай дробнай пластыкі, керамічнага сувеніра. Тут жа, а яшчэ на плошчы Свабоды, у розныя фестывальныя дні змянялі адзін аднаго падворкі раёнаў і гарадоў Віцебшчыны, якія прадстаўлялі свае брэнды, кулінарнае майстэрства, словам, усю сваю творчасць, у тым ліку песенную. Напрыклад, талачынцы прэзентавалі свой раён як садавінавы край, а расонцы — як агратурыстычны, дзе размешчаны і вядомы турыстычны комплекс «Чырвоны Бор». Гаспадары аграсядзіб з Забор’я Тамара Мацулевіч і Аляксандр Крол частавалі піражкамі з капустай, іншай выпечкай. А народны калектыў «Жывіца» Заборскага Дома культуры спяваў, весяліў народ, бо фестываль жа, свята для ўсіх. Новапалачане аформілі куточак Нафтаграда ў фестывальным Віцебску пад знакам Года малой радзімы. Тут можна было пазнаёміцца з усімі яго адметнасцямі: знакамітымі людзьмі — сямейнымі дынастыямі мастакоў Шапо, скульптараў Аганавых, спартсменамі і паэтамі, а таксама выбітнымі творчымі калектывамі. Пры ўсім, здавалася б, знешнім падабенстве адметнасць ёсць у кожнага раёна ды горада. І гаспадары рэгіёнаў нашай вобласці ад шчырага сэрца, з шырока адкрытай душой раскрывалі ўсё багацце ўдзельнікам і гасцям фестывалю. Гэта тая частка свята, куды не патрэбны ўваходныя білеты, да якой можа далучыцца любы жадаючы. Тым і адметны і непаўторны «Славянскі базар».