Адлюстраванне
Дзень вясковай гаспадыні. На вёсцы ведаюць сапраўдных рупліўцаў.
Гаспадыняй не нараджаюцца, ёй становяцца. І гэта ў большасці сваёй залежыць ад стараннасці жанчыны, яе руплівасці, умення ўсё паспяваць. І ў горадзе мала хто ведае, якая ты гаспадыня. А ў вёсцы іншая справа — тут усё на віду.
Сярод такіх рупліўцаў у вёсцы Гаравыя Шумілінскага раёна называюць Святлану Гайдукову. Былая працаўніца калгаса «Обальскі», жанчына горда заяўляе: «Маё месца работы — падсобная гаспадарка». А працуе яна разам з мужам Аляксандрам Васільевічам. Гадоў пяць таму сталі займацца развядзеннем буйной рагатай жывёлы. І зараз на падворку каровы Венера, Зорка, Боня і Сара, цёлкі Тая і Сандра. Ёсць і Бычкі — Рабчык, Мішка і Коля. А яшчэ тры свінаматкі, паўтара дзясятка авечак, куры і кураняты.
— Працаваць прыходзіцца многа, — кажа Святлана Гайдукова. — Пад’ём а пятай гадзіне раніцы — і цэлы дзень у рабоце. Няма ні выхадных, ні свят. З першых дзён лета пачынаем нарыхтоўваць сена. Ёсць свае сенажаці, дапамагае і мясцовая гаспадарка — летась, напрыклад, далі па тоне на карову. У дапамогу — трактар, варушылка. У прыпар дапамагаюць сваякі і суседзі. Ну а калі не хапае тоны-дру
гой, то купляем сена. Адным словам, спраўляемся. І рагулі дзякуюць добрымі надоямі — за дзень здаём дзяржаве да ста літраў малака. Заробак атрымліваем тры разы на месяц — кожныя дзесяць дзён. Стараемся накарміць сваю жывёлу смачна. І не толькі сянцом, але і буракамі, бульбай — маем жа вялікі агарод.
— Па вашых словах, на падсобнай гаспадарцы працаваць нялёгка. Ніколі не хацелася кінуць? — цікаўлюся ў гаспадыні.
— Не. Выгоды ж навідавоку: у ха
ладзільніку свае малако, смятана, тварог, масла, мяса, яйкі. У магазін ходзім хіба толькі за хлебам, — кажа Святлана. — Ды і гарадскія сваякі вельмі задаволены дамашнімі прадуктамі.
Грошай, якія ўдаецца зарабіць на малацэ, сям’і на жыццё хапае. Гаспадыня і вяскоўцам, якія маюць сілы, магчымасці і жаданні, раіць абзавесціся гаспадаркай, бо гэта вельмі выгадная справа.