Depressies wennen niet. Elke keer ze als een stille vloedgolf je leven binnenrollen, sleuren ze behalve hebben en houden ook wat slagkracht mee. De Nederlandse dichter Rogi Wieg kreeg woensdagavond euthanasie, na drie decennia doodsdrift.

En tot slot ging ook het lichaam ten onder. Woensdagavond overleed Rogi Wieg op 52-jarige leeftijd, thuis in Amsterdam. Hij kreeg euthanasie nadat de artsen hadden erkend dat zijn lichamelijk en geestelijk lijden ondraaglijk waren geworden. De Nederlandse dichter en schrijver, geboren als Robert Gabor Charles, als zoon van twee JoodsHongaarse immigranten, is in Vlaanderen weinig bekend. In Nederland omschreef De Volkskrantrecensent Arjan Peters hem als ‘de kleine dichter met de tedere taal’, zijn literatuur als ‘hoogstaand klagen, met stilistisch vertoon en volledige inzet.’ Marja Pruis daarentegen, literatuurredactrice van De Groene Amsterdammer, bestempelde zijn autobiografische roman Kameraad scheermes (2003) destijds als ‘een monstrum van een boek, het product van schaamteloze zwelgzucht’. Want daarover ging het werk van Wieg: zwelgen en verzwolgen worden. Door het leven en de angst ervoor: ‘Ik zie het leven vooral als een verouderingsproces, een absurd toneelstuk waarin de mensen van wie je houdt aller- ‘Eerst hield ik van haar, totdat, daarna hield ik niet meer van haar, totdat, daarna had ik aspecten van haar lief, totdat, en daarna vergat ik haar, totdat. Zo ging het altijd totdat het altijd zo bleef gaan.’ En tenslotte werd Wieg verzwolgen door alles: ‘Ik ben depressief geworden omdat ik teleurgesteld ben geraakt, in mezelf, relaties, de ontvangst van mijn werk, mijn mogelijkheden.’ Teleurstelling herschikte zo langzaam maar trefzeker de verhoudingen in zijn leven: depressie werd een constante, vrolijkheid steeds meer de onverwachte gast. Zoals toen hij zichzelf op zijn 38ste verbaasde door na een zware depressie te beginnen schilderen. Nochtans had hij geen oplei- ding gehad. Hij had in die richting ook geen ambitie – ‘een verwerpelijke emotie, trouwens’ – maar hij zou het wel een leven lang blijven doen.

Morfinist

De doodswens van een dichter neemt vlot mythische vormen aan voor zij die vanop veilige afstand de worsteling tussen Thanatos en kunstenaarschap gadeslaan. Soms dikt de dichter de romantiek zelf nog wat aan, zoals Wieg in Liefde is een zwaar beroep, het dagboek dat hij in 1997 een jaar bijhield voor de boekenreeks Privé-domein (De Arbeiderspers). Daarin deel collega Joost Zwagerman een tik uit: hij stelt vast dat Zwagerman een gelukkig huwelijksleven nodig heeft, maar dat hij juist daardoor geen toegang meer krijgt tot de zwarte kanten van zijn karakter. Terwijl ook die gevoelens nodig zijn om werk te schrijven van enige kwaliteit. Gebruikte de dichter Rogi Wieg