Vintage Coe

Twintig jaar na het succes van ‘Het moordende testament’ neemt Jonathan Coe Groot-Brittannië opnieuw de maat. In ‘Het moordende testament’ legden de leden van de Winshaw-clan hun klauw op elk aspect van de Britse samenleving, geruggensteund door het liberale beleid van Margaret Thatcher. Anno 2016 is de wereld en ook Groot-Brittannië veel minder overzichtelijk en dieper verdeeld. Om die complexiteit recht te doen deelt Coe zijn roman op in vijf verhalen, onderling verbonden, maar elk met een eigen toon en stijl. De Winshaws spelen geen hoofdrol in ‘Nummer 11’, maar iedereen beweegt zich zoveel jaren later in de schaduwen die zij nog altijd werpen. Rachel Wells, het centrale personage, is nog een kind en logeert bij haar grootouders wanneer de zelfmoord van Dr. David Kelly wereldnieuws is: de Irak-oorlog is gebaseerd op leugens en de zogenaamde Derde Weg blijkt dood te lopen. Rachel is aanvankelijk te jong om de implicaties te vatten, maar de toon voor wat volgt, is gezet en Rachel groeit op in een wereld van uitersten. Van realityshows tot prestigieuze prijsuitreikingen, van voedselbanken tot luxevakanties in Zuid-Afrikaanse dierenparken; het passeert allemaal de revue, vaak absurd, soms ook wrang. Het meest beklijvend zijn de passages waarin Coe beschrijft hoe gewone mensen zich staande proberen te houden. Zo rijdt de moeder van Rachels beste vriendin eindeloos rondjes met de bus omdat ze geen geld heeft om de verwarming te betalen. ‘Nummer 11’ is een gewaagde evenwichtsoefening tussen een invoelbare en herkenbare wereld en het ongrijpbare dat ons bedreigt. Tegelijk schragen de vertrouwde thema’s uit het Coe-universum ook deze roman: de obsessieve zoektocht naar iets wat verloren is, de nostalgie naar het geidealiseerde verleden en de subtiele verwijzingen naar romans en films die Coe inspireren. Vintage Coe én dwingend van nu.