Dan toch een ritzege in deze Tour voor André Greipel. De Duitser liet op de Champs-Elysées drie moeilijke weken achter zich. Na Thomas De Gendt op de Ventoux de tweede overwinning voor LottoSoudal. Greipel maakt van deze Tour meteen een succesverhaal voor

| Er werden zelfs al vraagtekens bij hem geplaatst. Kon André Greipel nog wel een rit winnen in de Tour? Was hij met zijn 34 jaar niet stilaan te oud? Klopte het wel met dat treintje? Vragen die bij elke nieuwe nederlaag tegen Mark Cavendish luider klonken. En toegegeven, de Duitser gaf lange tijd niet de beste indruk. In niets leek hij nog op de renner die vorig jaar iedereen had weggeblazen met vier ritzeges in de Tour. Kenden we hem altijd als de meest koelbloedige van allemaal, dan zag je hem nu piekeren. Helemaal na die vervloekte tweede plek in Angers – er was een fotofinish nodig om Cavendish als winnaar aan te duiden. Vroeger zou het Greipel vertrouwen gegeven hebben. Als je er zo dicht bij bent, kun je ook winnen. Maar niet deze keer.

‘Garantie op succes’

Na Angers zag je hem bij elke nieuwe massaspurt wat meer in mekaar krimpen. En altijd was er wel iets aan de hand. Te vroeg in de wind, zijn treintje ontspoord of hij voelde de benen gewoonweg leeglopen. Hij die zichzelf nooit verstopt voor de pers, dook nu weg in de bus. Het moet hem een rotgevoel hebben gegeven. Hoe is het anders te verklaren dat hij zich op weg naar de Mont Ventoux plots helemaal wegcijferde voor Thomas De Gendt? Die boekte er de eerste ritzege voor Lotto-Soudal – de oef van Sergeant moet tot in Brussel te horen zijn geweest – maar wel pas nadat Greipel in de lange vlucht die eraan was voorafgegaan, de ziel uit zijn lijf had gefietst. Mooi, dat gebaar, maar het kon niet verhinderen dat de vragen bleven. Lotto-Soudal had zijn hele ploeg rond hem gebouwd, was dat wel de beste keuze geweest? Tot gisteren dus. ‘Ik moet mijn ploeg bedanken dat ze al die tijd het vertrouwen in mij heeft behouden’, zei Greipel. Hij wist goed waarom. Critici zullen vast opmerken dat Cavendish er niet meer bij was op de Champs-Elysées. Maar evengoed was er nog een half dozijn spurters dat op de kasseitjes richting Arc de Triomphe maar wat graag zijn Tour had goedgemaakt. Kristoff, Coquard, Degenkolb: zij vertrekken wel met de staart tussen de benen naar huis. Greipel niet. Eens te meer maakt de renner die Sergeant zo graag zijn ‘garantie op succes’ noemt, die reputatie waar. Niet alleen is hij na Cavendish en Kittel pas de derde renner die twee keer op rij kan winnen op de Champs-Elysées, dit is ook al de zesde Tour op rij waarin hij minstens één rit wint – alleen Indurain, Leducq en Darrigade doen beter. Sterker: met zijn 21 ritzeges in alle grote rondes gaat hij zijn landgenoot Erik Zabel voorbij. Je zou van minder stralen en dat deed Greipel dan ook. In het gezel- schap van zijn kinderen, op het podium van de Champs-Elysées. ‘Die kinderen zijn mijn geluksbrengers’, glunderde hij. ‘Eindelijk liep alles in deze Tour een keertje perfect voor mij.’ En op de vraag of hij ooit twijfels had gehad? ‘Niet echt. Soms regent het, soms regent het wat langer, maar ooit breekt de zon weer door. Ik heb hier bewezen dat ik nog altijd bij de besten hoor.’

Sagan strandt in het wiel

Na Greipel gooide Peter Sagan zijn fiets als tweede over de eindstreep aan de Arc de Triomphe. Toch mocht de Slovaak tweemaal het podium op in Parijs. Hij won niet alleen zijn vijfde groene trui op rij, hij werd ook boven Van Avermaet en De Gendt uitgeroepen tot de strijdlustigste renner van de Tour. ‘Daar ben ik best wel trots op’, zei hij. ‘Ik had graag ook een vierde ritzege gepakt, maar reageerde net iets te laat. Nu neem ik even rust en dan is het tijd voor wat anders. Hopelijk stopt dit seizoen als wereldkampioen niet bij de zege in de 100ste Ronde van Vlaanderen en drie overwinningen in de Tour.’

‘Ik moet mijn ploeg bedanken dat ze al die tijd het vertrouwen in mij heeft behouden’