Froome wint Tour én harten wielerliefhebbers
Voor de buitenwereld was deze Ronde van Frankrijk een simpele walk-over, maar een Tourwinnaar beleeft zo’n drieweekse duidelijk anders. Zelfs al gebeurt dat voor de derde keer. ‘Dit was een rollercoaster aan emoties’, zei Chris Froome. ‘Elke dag opnieuw.
RONDE VAN FRANKRIJK
PARIJS | Het valt moeilijk te peilen hoe opgelucht Chris Froome in werkelijkheid is. Op de fiets kan hij best agressief tekeergaan, maar zonder zijn racetuig is hij eerder een Mister Nice Guy, die niemand tegen de haren in strijkt, nooit in zijn ziel laat kijken en zich vervolmaakt in meestal nietszeggende antwoorden als amazing
feelings. ‘De Tour winnen went nooit, zelfs al is de nieuwigheid er af. Het is altijd weer een ander verhaal.’ ‘Dit was koers op zijn best’, zei de 31-jarige Brit tijdens de traditionele persconferentie die de Tourwinnaar geeft op de vooravond van de blijde intrede op de Champs-Elysées. ‘Dan denk ik aan de koppeltijdrit met Peter Sagan in de waaierrit. Zoiets staat niet in het script, maar ik ben ongelofelijk blij dat ik op zo’n manier mee het verhaal van deze Tour heb geschreven.’
Fysiek en emotioneel op
25 minuten lang antwoordde Froome zaterdagavond in het Palais des Sports in Morzine-Avoriaz op de meest uiteenlopende onderwerpen. De derde Tourzege was binnen. Hij had zijn voet naast Philippe Thys, Louison Bobet en Greg LeMond gezet. Dat maakte hij de wereld duidelijk door midden de zondvloed van Morzine breed lachend over de streep te rijden. Vol ongeloof schudde hij het hoofd. Froome gaf toe dat de twijfel vrijdagavond toesloeg, toen hij na zijn crash op de tafel van de fysiotherapeut lag in Megève. ‘Fysiek en emotioneel was ik op. Ik had heel veel pijn. Iedereen zei me dat de Tour binnen was, maar ik moest nog over die Joux Plane. Ik sliep amper. Ik was vooral blij dat ik zo’n grote voorsprong had gesprokkeld en dat ik zo’n sterke ploeg had. Ik hoefde alleen de fiets van Geraint Thomas te nemen, maar wat als er niemand bij mij in de buurt was geweest? Dat is het bewijs dat de Tour nooit gedaan is, het blijft een rollercoaster.’ En toen was het tijd om zijn ploegmaats in de hulde te betrekken. ‘We wonnen niet het ploegenklassement, maar ik had veruit het beste team’, aldus Froome. ‘Alleen de gele trui telde, maar toch eindigden we met vier bij de eerste twintig. Dat zegt alles. Dit was het beste achttal ooit rondom mij. Er waren veel fantastische momenten waarop we de Tour in handen pakten en de koers maakten. Zoals in de afdaling van de Peyresourde naar Bagnères-de-Luchon. Per- soonlijk vind ik dat het mooiste moment. Ik voelde me opnieuw een jongetje op een fiets. Wegrijdend van alle favorieten. Dat blijft voor altijd een heel speciale rit.’
Klantenbinding
Froome deed met die spectaculaire momenten ook aan klantenbinding. Vorig jaar nog moest hij zich bij zijn tweede eindzege aldoor verantwoorden voor de watts die hij op La Pierre-Saint-Martin bergop bijeen had getrapt. Onderweg kreeg hij urine over zich heen gekapt. Bij zijn eerste Tourzege werd heel Team Sky dag na dag uitgefloten. Nu niets van dat, uitgezonderd aan Châlet Reynard toen hij het geel ging ophalen nadat de jury beslist had hem dezelfde tijd te geven als Bauke Mollema en Ritchie Porte, met wie hij op een tv-motor was geknald. Vorig jaar vierde Froome zijn zege midden in een ambigu klimaat.
‘De twijfel sloeg vrijdagavond toe. Ik had heel veel pijn. Iedereen zei me dat de Tour binnen was, maar ik moest nog over die Joux Plane’ ‘Er waren veel fantastische momenten. Zoals die afdaling van de Peyresourde. Ik voelde me weer een jongetje op een fiets’
Nu regeerde de onverschilligheid. Frankrijk vierde de tweede plaats van Romain Bardet alsof er 31 jaar na Bernard Hinault opnieuw een landgenoot had gewonnen. Froome had voor Bardet overigens nog slecht nieuws: ‘Ik wil nog vijf tot zes jaar lang Tourzeges najagen. Het liefst met een wattagemeter, ja. Ik hoop dat de UCI dat instrument niet bant. Tijdens de koers kijk ik er amper naar, maar het is mijn manier van trainen. Met of zonder zal ook niet veel veranderen. Er is net zoveel discussie over het verminderen van het aantal ploegmaten. Het is aan de Internationale Wielerunie om die vragen te beantwoorden.’
Zwakkere Quintana
Froome trok gisteravond naar Monaco. Zondag rijdt hij voor het eerst sinds Londen 2012 met de RideLondon Classic in eigen land. ‘Daarna vertrek ik naar Rio, waar ik voor tijdritgoud ga. Na de Spelen volgt de Vuelta, al is het niet mijn bedoeling om zo snel mogelijk de drie grote ronden te winnen. Ik concentreer me op de Tour. In Spanje zal ik Nairo Quintana opnieuw treffen. Al dreef hij me in 2013 en 2015 meer tot het uiterste. Hopelijk is dan ook Contador op zijn best. En er is ook nog Bardet. Het was geen toeval dat hij ook tweede werd in de Dauphiné. Hij was de laatste dagen in de Alpen echt sterk. Het maakt het gevecht alleen maar mooier.’