DESALNIETTEMIN QUICK, DE SMAAK LAAT ME NIET LOS

De Whopper komt naar België, kraait het internet uitgelaten. Maar wie laat er een traan voor het heengaan van de Giant? Dat is tenslotte ook een hamburger in een kartonnen doos. Maar dan een Belgische doos. Eentje van adel zelfs. Het was immers baron François Vaxelaire die in 1971 de fastfoodketen Quick oprichtte. ‘Quick, de smaak laat je nooit meer los’, was de slogan in de spotjes. Tenminste, dat was de slogan die je te horen kreeg. De lippen van de acteurs spraken tegelijkertijd iets anders uit met heel wat minder lettergrepen ( C’est un question de goût, denk ik). Een slecht vertaalde slogan in een slordig gedubd spotje, wat is er meer Belgisch dan dat? Wel ja, een hamburger met cocktailsaus, bijvoorbeeld. Een saus die een ongemakkelijk compromis is tussen de Belgische mayonaise en de Amerikaanse ketchup. Die eerste Quick-restaurants waren toen tegelijk exotisch en toch van ons. Ze brachten een stukje Verenigde Staten naar België, wat in de jaren 70 behoorlijk opwindend was. Let wel, ook toen al hadden sommigen het gevoel dat die Giant niet helemaal ‘echt’ was. Quick was toch maar een fletse imitatie van de McDonalds, zeiden mensen die het konden weten. Maar enkele jaren later bleek dat ze er juist helemaal niets vanaf wisten, want toen zette McDonalds zelf voet aan Belgische grond. En bleek dat de Quick de betere frietjes had, en dat de hamburgers er toch iets meer naar vlees en iets minder naar saus smaakten. Nee, niet Quick was een flauwe afspiegeling. Het is McDonalds dat een goedkope karikatuur is van de met rood leer en blinkend plastic ingerichte diners uit de jaren 50, zoals we die toen konden zien in Happy days. Hetzelfde kun je ook zeggen van Burger King, trouwens. De Quick, daarentegen, serveerde al bij al het betere product, en was zo de wegbereider voor de overprijsde ‘gourmet’-burgers van Ellis Burger of De Burgerij. Misschien is dat de Giant uiteindelijk fataal geworden: platgeknepen (zeg maar: gesandwicht) tussen de hippe, culinair verantwoorde superburger en de Amerikaanse massaproductie. En dus moeten we ’m nu loslaten, die smaak...

Een slecht vertaalde slogan in een slordig gedubd spotje, wat is er Belgischer dan dat?