Sociaal experiment

Ik heb het niet zo voor verjaardagen – dat gevoel kwam met de jaren. Nog minder heb ik het voor verjaardagen op Facebook. Iemand vieren door op een elektronische melding te klikken en vervolgens ‘HBD’ op zijn pagina te pleuren? Nope, ik begrijp het niet. Er is niets persoonlijks aan, je moet er werkelijk geen greintje moeite voor doen en je kan zelfs niet zeggen dat je het niet vergeten bent. Het zijn Facebook en zijn algoritme die het voor jou onthouden hebben. Er is enkel de kracht van het getal. Want wie de meeste HBD’s heeft, heeft de meeste vrienden. Zo redeneren die digital natives toch. Daar zijn ze dan ontroerd om, om ál die wensen. (Goh, wat een zegen.) Ik beken, ik doe het al een jaar of twee niet meer, mensen via Facebook geluk wensen op hun verjaardag. Weinigen merken dat, overigens. Of we nu 83 of 84 berichten moeten liken achteraf, niemand telt ze toch echt.

Of je nu 83 of 84 berichten moet ‘liken’ achteraf, niemand telt ze toch echt

Het is een mes dat aan twee kanten snijdt, bedacht ik vorige week. Want als ik het niet meer doe, hoef ik ook niet te verwachten dat anderen het bij mij doen. Ergens had ik gehoopt dat het wel vanzelf zou uitdoven, die massa verjaardagswensen elk jaar op mijn Facebook-muur. Niet dus. Mensen bleven klikken en knikken. Dus, zo dacht ik ook vorige week, tijd voor drastische maatregelen. Sinds enkele dagen weten volgens Facebook alleen me, myself and I nog wanneer ik verjaar. In het échte leven zijn er dat iets meer, maar geen honderd. Het toeval wil dat er op deze wereld een mens rondloopt die op net dezelfde dag geboren is als ik. Ze lijkt op mij – dat is zo als zussen samen geboren worden. We hebben heel wat gemeenschappelijke vrienden, op Facebook en in het echte leven. Toch had zij zondag op Facebook bijna honderd goede vrienden. En ik zeven. Ik heb ze elk apart geliket. Met heel mijn hart.