‘Ik kan niet wachten tot ze mij uitjouwen’
voetbal het meest bekeken sportevenement) staat, is een prestatie van formaat. Dat die eer Thomas Pieters – met z’n 24 jaar een broekje in de internationale golfwereld – al te beurt valt, nog meer. ‘ Het aantal mails en sms’jes met felicitaties dat ik kreeg, was niet te tellen. Ik weet alleen dat het me een paar dagen heeft gekost om iedereen te antwoorden.’
Zijn net-nietmedaille op de historische Olympische Spelen, waar golf na meer dan een eeuw weer op het programma stond en hij wereldwijd reclame maakte voor de sport, heeft er niets mee te maken, zegt hij. Hij baalt trouwens nog altijd van die vierde plaats, ‘de eerste loser van de Spelen’ zoals hij het zelf cynisch noemt. ‘ Ik haat het om te verliezen, echt waar.’ Met die instelling bestormt hij de wereldranglijst: waar ‘normale’ beginnende golfers een decennium of meer voor nodig hebben, lukt hem in enkele jaren. ‘ Ik heb de lat altijd heel hoog gelegd voor mezelf. Er staan wel wat dingen op mijn verlanglijstje, zoals ooit als eerste Belg een Major winnen, de Masters winnen en ook de Ryder Cup. Daar droomde ik echt al als klein jongetje van, jezelf bij de besten van Europa mogen rekenen. Ik heb vlinders in mijn buik. Net zoals toen ik zenuwachtig het vliegtuig opstapte naar Rio voor de Olympische Spelen.’
Toen Pieters’ ouders op reis gingen naar Zuid-Afrika en er voor het eerst kennismaakten met golf, waren ze meteen verkocht. En toen hun zoon op vijf jaar voor het eerst een golfclub in de handen had of urenlang naar het atletische vermogen en de geniale invallen van Tiger Woods keek op tv, wisten ze het wel: hun zoon was nóg gekker van het spelletje. ‘Zij wilden vaak vroeger naar huis gaan, maar ik wilde nooit stoppen. Tot de zon onderging, ik bleef maar oefenen. En toen ik echt heel klein was, dook ik in de vijver, viste er golfballetjes uit die in de vijver waren beland en verkocht die, zo gek was ik. Toch hebben mijn ouders mij nooit gepusht. Integendeel, ze waarschuwden mij dikwijls: Thomas, het kan ook zijn dat het niet lukt als profgolfer.’
Deze week vergezellen zijn fiere ouders hem. En er reist nog iemand mee: overal ter wereld neemt Pieters een doodsprentje van zijn oma mee, die enkele jaren geleden stierf. Ook voor haar, zijn grootste fan, wil Pieters zijn stempel drukken tijdens één van de voorlopig belangrijkste golfdagen uit zijn prille carrière. ‘Vier jaar geleden maakte Nicolas (Colsaerts) indruk op de Ryder Cup, ik hoop ook te kunnen verrassen.’