WAT WIL DE NVA NU EIGENLIJK?

De N-VA maakt de ergste crisis van haar geschiedenis door. Bart De Wever, de politicus die al jaren de ene triomf na de andere boekt, geeft zijn mislukking toe. In Vlaanderen zetten de waarnemers het einde van zijn onfeilbaarheid genadeloos in de verf.

Maar hoe onwaarschijnlijk dat allemaal ook is, in het zuiden van het land wordt er nauwelijks op gereageerd. En dat terwijl het alles heeft om de Franstaligen, die al maanden gebukt gaan onder de druk, de dreiging en het dictaat van een partij die de toekomst van het land in handen lijkt te hebben, een zucht van opluchting te doen slaken.

Niemand lijkt er wakker van te liggen. Een klein beetje communicatie, enkele krantenstukken, maar geen voorpaginanieuws. Hier en daar een grappig commen- taar, een column, een interview, maar geen teken van enthousiasme in de politiek of in de media.

De aankondiging van ‘Objectief V’ van de nationalisten Vuye en Wouters veroorzaakte indertijd meer opschudding bij de Franstaligen, die er een nieuwe communautaire bom in zagen. Pas later hebben we beseft dat we een list van Bart De Wever om een egotistische professor aan de kant te zetten, hadden verward met een vernietigende aanval op de Franstaligen. Maar vandaag, nu de N-VA verzwakt is en haar leider zijn eerste klap heeft gekregen, blijft het stil in het zuiden van het land. Ongeloof? Angst om ons te vergissen? Verbijstering? Banalisering? Angst voor het verwijt dat we weer op de nationalisten schieten en op die manier hun spel meespelen? ‘Ik heb genoeg van die N-VA, het zal de Walen worst we- zen’, zei een collega vorige week, geërgerd door het idee dat Wallonië opnieuw wordt opgeofferd in geruzie tussen flaminganten. Er is meer aan de hand. De Franstaligen zijn verbouwereerd. Wat moeten ze denken? Neem de MR: is het falen van De Wever het resultaat van een slimme strategie van de Franstalige liberalen, die de N-VA kwetsbaar hebben gemaakt door haar met de macht te ‘besmetten’? Of is het omgekeerd de bevestiging van hun schande, nu Bart De Wever hen indirect medeplichtig heeft gemaakt aan de vervlaamsing van België vanuit het federaal niveau?

De Franstaligen twijfelen: heeft de N-VA misschien gelijk? Neem de PS: Elio Di Rupo en Laurette Onkelinx hebben keihard gereageerd – no pasarán! – op de poging van Bart De Wever om de socialisten tot een knieval te dwingen en het confederalisme te doen eisen. Maar wie is er zeker van dat die confederale agenda niet in de smaak valt bij de vele Waalse socialisten die zich steeds openlijker tot het regionalisme bekeren?

Nu de N-VA verzwakt is en haar leider zijn eerste klap heeft gekregen, blijft het stil in het zuiden van het land

De Franstaligen begrijpen er niets meer van. Wat is dat allemaal? Wat willen de nationalisten eigenlijk? Separatisme? Confederalisme? Met centrumrechts blijven regeren en het communautarisme aan de wilgen hangen? En die ‘romantische onafhankelijkheid van de negentiende eeuw’, wat betekent dat? Wat is de N-VA nu? En kan iemand uitleggen door welk mirakel niet langer een Vlaamse partij maar de PS de scheiding van het land gaat vragen?

Een nationalistische partij die geen onafhankelijkheid meer wil, een betonnen leider die in tranen uitbarst, een man met een stalen wil die zegt dat hij aan alles twijfelt, een partij die dolgraag wil regeren maar geen begroting rond krijgt: wie wordt er nog wijs uit?

In dit psychodrama, dat ons het gevoel geeft in 2019 te zijn (dat is over drie jaar), kunnen we ons terecht zorgen maken over de haalbaarheid van een investeringspact van ettelijke tientallen miljarden, terwijl ze er niet in slagen om 2 of 3 of 4 miljard te vinden om het begrotingsgat (min of meer) te vullen. Of over de mogelijkheid om België een plan te geven dat zijn energietoekomst verzekert, terwijl de minister van Energie zijn ‘normale’ planning niet eens haalt. Begroting, energie: het is de vraag of de Vlamingen vandaag denken dat de federale regering op die twee vlakken in hun belang handelt.