Kattenkwaad

Een artikel over een massamoordenaar op de voorpagina: een scherpe aanklacht tegen Assad, de beul van Aleppo? Neen, het gaat over andere slachters, dichter bij huis. Meer bepaald in onze tuin. Onze katten. Ik had het er moeilijk mee. Sommige van mijn beste vrienden zijn katten. Mijn kat Melusine bijvoorbeeld is mijn steun en toeverlaat. Elke dag beleef ik met haar minstens één intens moment. In ruil vraagt zij niet veel. Wat affectie en korrels, dat is het zowat.

‘Huiskatten moeten worden uitgeroeid!’ schreeuwt mijn krant me toe. Ik heb die titel meteen weggeplooid, want katten in het algemeen en Melusine in het bijzonder zien en begrij- pen veel meer dan we denken.

Rücksichtslose Vernichtung van alle huiskatten, dat lijkt de wens van de Amerikaan Peter Marra, die er een boek over schreef met de provocerende titel Cat wars. Radicalisering zit soms in een onverwacht hoekje.

Hij beweert dat katten door hun nietsontziend jachtinstinct de harmonie in onze tuinen danig verstoren. Marra heeft tot zijn afgrijzen geconstateerd dat katten wel eens fier met een klein dier in de bek naar huis komen. Huiskatten zijn een gevaar voor muisjes, meer bepaald de eikelmuis, de watermuis en de veldspitsmuis. En voor vogels, te veel om op te noemen.

Zover zijn we dus gekomen: katten mogen geen muizen meer pakken. Straks beweert een andere professor dat dit onverantwoord kattengedrag bijdraagt tot een onomkeerbare verstoring van de biodiversiteit en dus tot de opwarming van de aarde.

In Vlaanderen alleen al zijn er twee miljoen katten. In één derde van onze huizen woont zo’n bloeddorstig exemplaar. Ons gewest is zo volgebouwd dat kleine dieren nergens meer veilig zijn voor kattenklauwen.

Bij Natuurpunt zitten ze verveeld met de kwestie. De organisatie mag het dan wel eens zijn met Peter Marra, daar weten ze ook dat veel natuurliefhebbers van katten houden. En dat het niet eenvoudig zal zijn om zijn radicale aanbevelingen op te volgen: afmaken of binnenhouden.

Nauwelijks een van de vele huiskatten die mijn leven aangenamer gemaakt hebben, bracht een keer een vogeltje mee naar huis. Maar de mees- te zagen het nut van jacht niet in, omdat ze met volle maag de tuin introkken. Niet zo lang geleden was er een muisje op bezoek in ons huis. Melusine sprong samen met mijn vrouw meteen op een stoel.

In de natuurcorrecte wereld van Marra zijn er alleen nog huiskatten die tot levenslange opsluiting veroordeeld zijn, die nooit meer de tuin in mogen en als een vadsige Garfield suf door het raam voor zich uit liggen te staren. Dan krijgen we wellicht een muizenplaag! Of aanvallen van agressieve vogels! In plaats van een boek te schrijven had Peter Marra beter naar The birds gekeken...