Schone lucht voor een ‘vriendenprijs’
Als Vlaanderen tegen 2020 niet genoeg groene energie produceert, moet het wellicht aankloppen bij Wallonië, dat zijn overschot voor een ‘vriendenprijs’ wil versjacheren. SYLVIE VAN GINNEKEN
| Dat de klimaatdoelstellingen 2020 een helse klus worden voor Vlaanderen, dat zijn aandeel hernieuwbare energie tegen dan nog moet verdubbelen, is geen geheim. In het achterhoofd spookt nu al de vraag: wat als het gewest die deadline niet haalt? Afgelopen dinsdag werd het antwoord definitief vastgelegd omdat de gewesten (Vlaanderen, Wallonië en Brussel) het eens zijn geraakt over de burden share van de klimaatinspanningen.
Het komt hier op neer: als een gewest de doelstelling niet op ei- gen houtje haalt, kan het in extremis de overschot aan hernieuwbare energie van een ander gewest kopen. Om woekerprijzen te vermijden, is nu al een vast tarief vastgelegd. Het gaat om een ‘vriendenprijs’ waarbij de eerste schijf van 750 GWh aan 25 procent korting kan worden gekocht. Voor de schijf van 751 tot 1.500 GWh bedraagt de korting nog 20 procent. Kortom: hoe meer er wordt aangekocht, hoe kleiner de korting.
Als Vlaanderen groene energie koopt, zal het hoogstwaarschijnlijk van Wallonië zijn, dat de doelstelling met de vingers in de neus zal halen. Deels omdat het Waalse Gewest sneller uit de startblokken is geschoten, deels omdat er meer open terrein is om windmolens te plaatsen zonder dat iemands achtertuin ontsierd wordt.
‘Dat geologische voordeel is na- tuurlijk oneerlijk’, reageert Matthias Diependaele (N-VA), die allesbehalve vrolijk wordt van de ‘vriendenprijs’. ‘Ze spreken over een solidariteitsmaatregel, maar dit is toch puur egoïsme? Wallonië had eindelijk de kans om zijn hart te laten zien aan Vlaanderen, en wat doet het? Ons een factuur presenteren.’
Ook vanuit Waalse hoek is men niet laaiend enthousiast over de vriendenprijs, maar dan wel om een andere reden. ‘Dat de onderhandelingen zo lang duurden, heeft te maken met de deal tussen Wallonië en Luxemburg die lang in de lucht heeft gehangen’, klinkt het bij regeringsbronnen. ‘Luxemburg wilde een hogere prijs betalen. Toen die deal afsprong, schoten de onderhandelingen met de andere gewesten plots weer op.’
Minister van Energie, MarieChristine Marghem (MR) gelooft dat haar vlammende uitspraak – ‘Misschien moeten we de boel herfederaliseren om vooruitgang te boeken’ – van eind vorige week de gewesten een tandje heeft doen bijsteken. Al apprecieert haar Vlaamse collega, Bart Tommelein (Open VLD), die tegen de klok racet om de Waalse factuur te ontlopen, het zwartepieten van Marghem allerminst. ‘Ik ben het absoluut oneens met het feit dat Marghem de schuld bij de gewesten legt’, zei hij gisteren aan de VRT. ‘Als Marghem voor haar eigen deur veegt, zullen wij voor de onze vegen. Aan politieke spelletjes heb ik nu geen behoefte.’