‘Met twee smaakt het eten beter’
In Roeselare schuiven sinds kort hulpverleners mee aan tafel bij alleenstaanden thuis, in de strijd tegen eenzaamheid. ‘Kom, pak nog een praline, neem een tas koffie, blijf nog een kwartiertje.’
ROESELARE | ‘Water? Nee, dank u. Geef maar aan de vissen. Ik pak wel cola.’
Wilfried woont alleen in een klein, knus huisje en spendeert zijn dagen grotendeels alleen in zijn zetel, naast de verwarming die momenteel volle bak stookt. Zijn eten wordt elke middag gebracht door het Zorgbedrijf Roeselare en een keer per week schuift de bezorger mee aan tafel, om een babbeltje te slaan.
Isabelle schept eerst de soep uit. Alles zit in een picknickmand. Bijna een cadeautje. ‘Gaat ge daarna de rest nog op kunnen?’ Wilfried, die rustig aan zijn hoekje aan de tafel zit, schudt jongensachtig van wel en begint met smaak te lepelen. Hij lacht graag, maakt grapjes, kamt met zijn hand door zijn haar, zodat zijn grijze bles goed valt. Een man met allure, een man ook die zijn wereld kent en die elke dag ‘ vanbinnen en vanbuiten, helegans’ de krant leest.
‘Ik ben in 1940 geboren in Snellegem, kent ge dat? Dat is een dorpje van niemendal, ergens tussen Brugge en Jabbeke. Ik werkte jarenlang als truckchauffeur en plaatste ook ramen en deuren. Voor mijn job woonde ik onder andere in Molenbeek. Mijn eerste Franse woordjes leerde ik in een winkel, bij een oud-lerares. Die beelden in het nieuws nu, daar is niets van aan. Ik heb daar nooit iets meegemaakt. Als je iedereen met rust laat, laat iedereen jou met rust. Ik ben iemand die nooit ruzie maakt.’
Geen contact met buren
Wilfried koos voor Roeselare, om dichter bij zijn zoon en kleindochter te zijn. De omgeving be- valt de bejaarde. ‘ Het is schoon wandelen hier, maar ja, altijd wel hetzelfde.’ Contact met de buren zoekt hij niet. ‘ Niet nodig.’
Wat vindt hij trouwens van het eten? ‘Ik zeg altijd eerlijk mijn gedacht. Eens zei ik: “het smaakte me niet, maar het was wel lekker”. En kijken dat ze deed, het madammetje dat mee was.’
Dat madammetje was niet Isabelle, maar een collega. In totaal doen tien chauffeurs mee met het initiatief dat in november begon (DS 20 oktober 2016). Dat vergt extra planning bij de organisatie. Maar het werkt, het vult een bepaalde maatschappelijke en individuele nood in. Een veertigtal ouderen, veelal alleenstaanden, zetten wekelijks een stoel bij en doen dat graag.
‘Zeker bij verjaardagen of speciale aangelegenheden proberen we langs te gaan’, vertelt Isabelle. ‘Vaak krijg ik ook te horen: allee
maske, blijf nog wat. Nog een taske koffie?’
Schrijnende verhalen
Fijne verhaaltjes, schrijnende verhalen: de chauffeurs horen het allemaal en dat kruipt soms onder de kleren. Dat en zien hoeveel eenzaamheid bestaat en hoe er een taboe over hangt. ‘Mensen geven niet graag toe dat niemand nog passeert’, zegt Isabelle. ‘Terwijl een babbeltje deugd doet. Het eten smaakt ook beter met gezelschap.’
Wilfried lijkt gelukkig in zijn tweekamerwoning. Aan het raam staat een kooitje met een geel kanarievogeltje – ‘Hij heet Suske, en hij kijkt mij soms raar aan’, in de hoek tikt een grote, houten klok, op planken en schappen blinken porseleinen beestjes en heiligenbeelden.
‘Volgens mij zijt gij een snoeper?’, zegt Isabelle plots, wijzend naar de vijf dozen chocoladen zee- vruchten die naast Wilfried staan. ‘Hoelang doet ge daarover?’ – ‘ Twee dagen. Maximum.’ – ‘Een dure vogel, als ge dat altijd allemaal moet kopen.’
– ‘ Maakt toch niet uit. Zelfs al kosten ze meer, ik speel ze toch binnen. Moet ge er eentje hebben? Pak maar heel de doos mee.’
– ‘Eentje. En niet meer. Pralines blijven aan mijn buik plakken.’
Wilfried schiet in de lach. ‘Van de dokter mag ik alles eten. Ik heb geen suiker. Bier drink ik niet meer, cola wel nog.’
Of hij zich nooit eenzaam voelt? ‘In principe kunt ge elke dag ergens naartoe, maar dan zijt ge nooit meer thuis. En wordt het te erg, dan vloek ik op mezelf: godverdomme, hond, hup, jong. En dan doe ik verder met wat ik bezig was: de krant lezen, televisie kijken, of slapen. Ik slaap veel.’