Britse mode bloeit, maar hoelang nog?
Ontwerpers vrezen Brexit
De Brexit ging niet echt over de tong bij de ‘influencers’ op de eerste rijen van de London Fashion Week. Toch zal het blijvende succes van de Britse mode-industrie afhangen van hoe hard de politiek het straks speelt. ‘I k wil er de regering aan herinneren dat onze concurrentiële positie in de modewereld niet voor de hand ligt’, zo sprak Caroline Rush, ceo van The British Fashion Council, een paar dagen geleden bij de opening van de Londense modeweek. Rush heeft een punt. ‘ Wij zijn goed voor 28 miljard pond, bieden werk aan 880.000 mensen en staan voor een industrie die meer dan andere sectoren wél groeicijfers kan voorleggen.’ Rush had het in haar speech over hoe de op til zijnde Brexit als een zwaard van Damocles boven de Britse modebusiness hangt.
Wat zijn dan de heikele thema’s? Als er inderdaad een harde Brexit zit aan te komen, dan kan dat vooral voor jonge designers een serieuze kink in de kabel betekenen. Met een in waarde dalende pond kan er wellicht makkelijker aangekocht worden vanuit euro- of dollarlanden, maar misschien pleit eerste minister Theresa May straks wel voor extra importkosten. Het gros van de Britse designers – tijdens de London Fashion Week tonen maar liefst 250 designers hun nieuwe collectie, dus ze zijn wel degelijk met velen – koopt stoffen aan buiten het Verenigd Koninkrijk, vaak in Italië, evengoed in China, dus ook dat kan een probleem worden voor de kostprijs. Heel wat jonge designers werken met Europese stagiaires die nadien in dienst treden. Zelfs bekende huizen als Burberry hebben het al ter sprake gebracht: wat als er door de Brexit onmisbaar talent wegvloeit? Wat als jonge mensen niet meer over het Kanaal willen komen werken? De voorbije weken zijn er al zes rondetafelgesprekken gevoerd met maar liefst 82 designers en afgevaardigden van de Britse regering om een round-up te maken van de problematiek. Henry Moore
Ging de rest van London Fashion week gebukt onder een mogelijk harde Brexit? Niet meteen. Op de eerste rijen was het
business as usual, met selfies en eindeloos veel videomomenten. Zoals altijd waren er designers die zich vooral optimistisch uitdrukten. Ontwerpster Anya Hindmarch zei backstage: ‘ We moeten allemaal het beste van de situatie maken. Dit is niet wat ik voor ogen had, maar we moeten verder.’ Christopher Bailey, ceo en creatief directeur van Burberry, een van de grootste spelers in Londen, vond het nodig om net nu uiterst positief in het leven te staan en te genieten van de mode. Zijn collectie was een duidelijke hommage aan beeldhouwer Henry Moore, met wiens werken hij opgroeide. Bailey vertaalde Moores organische vormen naar asymmetrische jassen en breisels, tot in het monochrome kleurenpalet toe. Verrassend nieuw. Erdem, het modelabel van Erdem Moraglioglu, een Canadees met Turkse roots, grossierde in referenties naar het oude Constantinopel met uiterst drukke bedrukkingen en ingenieuze technieken op zijde. Zijn femmes
fatales dreven op mysterie, maar al bij al met een optimistische inslag. Bij Peter Pilotto werd er gerefereerd aan Peru en het mooie breigoed dat daar gemaakt wordt, en de designers achter het label heetten de gasten persoonlijk welkom aan het begin van hun show. Een teken van optimisme? Drie kleuren rood
Uiteraard kwam er kwaadheid op scène, net zoals die er vorige week in New York was (al was het daar om de verkiezing van Trump als president). Boosheid die zich bij een ontwerpster als Roksanda Ilincic uitte in een resem rode outfits. Rood als kleur van protest. Gevraagd naar haar inspiratie, maakte Ilincic gewag van de gelaagde werken van Mark Rothko, een kunstenaar op wie ze al jaren gek is.
Ook Simone Rocha beet van zich af, door haar collectie The Marching Roses te noemen, uiteraard een knipoog naar de vele vrouwen die de voorbije weken over de hele wereld op straat kwamen.
De Brexit en Trump: één missie? Misschien. Als het van Rush afhangt, moeten alle modemakers één front vormen. Ze wil dat er onmiddellijk werk gemaakt wordt van incentives die de mode-industrie een hart onder de riem steken. Ze vreest immers dat de angst zich zal installeren, dat investeringen zullen uitblijven en dat Londen als trekpleister voor jong modetalent bijgevolg zware klappen zal krijgen.
Wat als er door de Brexit onmisbaar talent wegvloeit? Wat als jonge mensen niet meer over het Kanaal willen komen werken?