Voorjaarsklassiekers: de kop is eraf
Feest voor Greg, Sagan fenomenaal
Omloop Het Nieuwsblad Kuurne-Brussel-Kuurne
Feest
Bij de start van het Vlaamse voorjaar stelden we ons vragen bij de fysieke paraatheid van Greg Van Avermaet. En kan je het ons kwalijk nemen? Geen enkele individuele zege had Van Avermaet in zijn eerste wedstrijdmaand geboekt. Om niet te spreken over die verstoorde winter. Toen hij van de ene naar de andere huldiging holde. Of beter: strompelde. Op krukken. De meeste renners zouden er tot diep in de lente over sakkeren. Hoe een enkelbreuk je haast maanden onvermijdelijk achtervolgt. Maar dat heb je dus met Van Avermaet. Hij is niet als de meeste renners. Onverstoord trok hij dit weekend al het moois van zijn wonderjaar 2016 door. Winst in de Omloop Het Nieuwsblad, lang mee in de finale van Kuurne. Alsof die winter er nooit was geweest.
Het moet al heel vreemd lopen wil dit geen prelude zijn van de rest van het voorjaar. Boonen zal misschien een laatste keer met de meeste aandacht gaan lopen in dit voorjaar, maar als er een landgenoot straks voor winst kan zorgen in een monument is het Van Avermaet. Al was het maar omdat de versie 2017 nog sterker oogt dan de toch al beregoede versie van vorig jaar. Vraag maar na bij BMC: mocht er na die Olympische titel nog een beetje schroom aanwezig geweest zijn, is ook dat vandaag verleden tijd. Van Avermaet dirigeert en regisseert zijn ploeg zoals een absolute kopman dat hoort te doen. Alle twijfels definitief weg. Ook daar.
En dat hij niet de allersterkste renner van het weekend was? Zelfs niet van de Omloop? Natuurlijk zal Van Avermaet er ook bij stil staan. Hij mag dan nog wat marge hebben richting april, als ook Sagan die nog heeft, heb je inderdaad reden om je zorgen te maken. Maar misschien is dat wel het allerbeste nieuws dat de Omloop Het Nieuwsblad bracht. Zo lang is het niet geleden dat Van Avermaet zich zou hebben laten verleiden om net als Sagan te woekeren met zijn krachten tussen Gent en Gent. Maar dat deed hij juist niet. Van Avermaet deed het net een tikje zuiniger om aan de meet net dat beetje overschot te hebben. Sagan de sterkste, Van Avermaet de sluwste. Waarom zou het ook in de Ronde van Vlaanderen niet kunnen?
Fenomeen
Beangstigend goed, noemde Sep Vanmarcke de vorm en prestatie van Peter Sagan zaterdag al na de Omloop Het Nieuwsblad. Hij had het niet raker kunnen samenvatten. Het wàs om bang van te worden. En dan moest zondag nog volgen. Tweede in Gent, eerste in Kuurne, en die resultaten waren niet eens het meest verbluffende van het hele weekend. Dat was die ongeziene kracht en con- ditie waarmee hij Vlaanderen de voorbije twee dagen inpakte. Zo makkelijk glipt hij mee bij elke versnelling, zo moeiteloos en ongedwongen zorgt hij er voor dat elke aanval ook vooruit blijft. Maakt het hem uit of Van Avermaet en Vanmarcke dan wel Benoot en Stuyven in zijn wiel zitten. Deze Sagan speelt niet met de pedalen, hij voelt ze gewoonweg niet. Zelfs de wetten van de trainingsleer hebben op hem geen vat. Vorige week nog op hoogtestage? Een normale atleet - correctie: elke andere topatleet – heeft minstens een weekje of drie nodig om dat volop te laten renderen en zijn topniveau te bereiken. Doorgaans wordt zelfs een lichte terugval ingecalculeerd. Maar deze Sagan is niet normaal. Niet in zijn voorkomen: wilde haren, ruwe baard. Niet in zijn uitspraken. Niet in zijn prestaties. In niets.
Geen wonder dat het hele peloton met open mond toekijkt. En niet alleen het peloton. Ook wij. Deze Sagan is en blijft een godsgeschenk voor de koers. Maak een ommetje langs de rennersbus van Bora en u weet genoeg. De doorsnee wielerliefhebber is grijs en heeft Merckx nog weten koersen. Aan de bus van Bora galmt de playlist van Sagan loeihard door de boxen en stromen vrouwen en kinderen toe. Sagan is het zuurstof van de koers. Maar zonder ge-
Deze Sagan is niet normaal. Niet in zijn voorkomen: wilde haren, ruwe baard. Niet in zijn uitspraken. Niet in zijn prestaties. In niets Van Avermaet dirigeert en regisseert zijn ploeg zoals een absolute kopman dat hoort te doen. Alle twijfels definitief weg
vaar is die sportieve almacht niet. Want waar moet dat straks eindigen? Wie houdt deze Sagan tegen op de Poggio? In de straten van Harelbeke? Wevelgem? Oudenaarde? Reëel is de vrees dat we op een monotoon voorjaar afstevenen. Een voorjaar dat gedomineerd wordt door de overmacht van één renner. Maar vooral: een voorjaar waarin het voltallige peloton straks op zijn wiel rijdt, zonder zelf ook maar enig initiatief te nemen, met een verlammend koersverloop als resultaat en met Sagan evengoed als winnaar. Bespaar ons dat.
Fiasco
Gevallen. Pijn aan knie en heup. Nog eens gevallen. Ontmoedigd uit koers gestapt. Ziek geworden. En op dag twee zelfs niet meer gestart. Als commentator van dienst proberen we altijd onze woorden zorgvuldig te wikken en te wegen – een overdrijving is snel gemaakt. Maar ditmaal hoeft zelfs dat niet: het Vlaamse openingsweekend is voor Tom Boonen op een regelrecht fiasco uitgedraaid. In Egypte kwamen de plagen tenminste nog met tussenpozen na mekaar, bij Boonen vielen ze de afgelopen dagen werkelijk allemaal tegelijk op zijn kop. Hoe kan je daar niet ongerust over worden? En net dit weekend moest voor enige geruststelling zorgen. Want had ook de Ronde van Oman al geen kleine zorgen meegebracht? Die dubbele val daar, het feit dat hij er geen enkel noemenswaardig resultaat kon neerzetten. Bij Quick Step Floors werd er makkelijk aan voorbijgegaan. En niet onbegrijpelijk: we gingen toch geen conclusies verbinden aan een oefenrondje in de woestijn? De ondertoon: of we alstublieft wilden wachten tot Boonen weer op vertrouwd terrein, dus weer in Vlaanderen, aan de slag was?
We hebben gewacht. Maar helaas, de kleine zorgen zijn sinds afgelopen weekend grote zorgen geworden. En dat is bepaald geen vrolijke gedachte. Niet voor zijn vele fans die zichzelf in die langgerekte afscheidstournee al van hoogtepunt naar hoogtepunt zagen huppelen – berg die confetti nog maar even op. Maar nog veel minder voor ploeg en renner zelf. Zijn onverstoorbaarheid, vechtlust en vermogen tot relativeren maakten van Boonen de afgelopen vijftien jaar het wielericoon dat hij vandaag is. Maar uitgerekend in zijn allerlaatste weken worden die drie kwaliteiten een laatste keer op de proef gesteld. Niet vergeten dat Parijs-Roubaix zich al over minder dan zes weken aankondigt. Een eeuwigheid voor u en ik, maar niet voor een renner die systematisch naar een conditionele piek toewerkt. Dat proces is nu al grondig verknoeid. Door die extra blauwe plekken, door die dik 250 broodnodige Vlaamse wedstrijdkilometers die hij dit weekend mist en door dat vormvretend buikgriepje. Om van de mentale schade nog te zwijgen: dan mag je nog zoveel ervaring hebben, geen val of ziekte die niet aan het vertrouwen van een renner knaagt. Ook dat nog.