Hanan Shelleh over de dood van haar zoontje in Brugge
‘Eindelijk in een veilig land en dan gebeurt zoiets’
| Ze vluchtte voor de oorlog uit Syrië met haar hele gezin. Een jaar geleden verloor ze haar man. En vorige week stierf haar zoontje (6) vlak voor de schoolpoort in Brugge. ‘ Ik probeer me te sterken met het idee dat mijn jongen door een spijtig ongeval is gestorven. Dat kan helaas gebeuren’, zegt Hanan Shelleh (35). ‘Maar in Syrië worden dagelijks kinderen vermoord. Met opzet.’
De mama van Yamen is weer thuis in Sint-Andries ( Brugge), samen met haar vier andere kinderen. ‘ Het is enorm moeilijk om hier terug te zijn. Er zijn zoveel dingen die me aan hem doen denken. Maar ik moet me sterk houden voor mijn andere kinderen. Zij hebben mij nodig.’
Shelleh stapte vorige week maandag met haar twee jongste kinderen naar school. De kleine Ghina (2) wandelde aan haar hand. Yamen reed op zijn fietsje. Ter hoogte van het zebrapad aan de schoolpoort stapte het jongetje af en stak hij – in een groep andere leerlingen en ouders – de steenweg over. Shelleh en haar dochtertje volgden vlak achter hem. ‘ Ik zag hoe die vrachtwagen wou vertrekken. Maar Yamen was nog op het zebrapad en wij wilden net oversteken. Ik heb nog geroepen naar die chauffeur, maar het was te laat.’ De jongen belandde onder de wielen van de vrachtwagen. Shelleh zag het voor haar ogen gebeuren. ‘Het eerste wat ik zag was zijn voetje onder het wiel van de vrachtwagen. Ik riep tegen de chauffeur dat hij vooruit moest, zodat ik Yamen van onder dat wiel kon halen. Ik nam hem in mijn armen en wat ik van dan af voelde, is gewoon onmenselijk.’
Een ambulance bracht Yamen naar het ziekenhuis. Niet veel later was ook zijn mama bij hem. ‘Vier uur lang heb ik hem in mijn armen gehouden en heb ik gewiegd. Het laatste uur was hij er al niet meer. Maar ik bleef bij hem, zolang ik mocht.’
Het leven is niet mals geweest voor Shelleh en haar gezin. Drie jaar geleden vluchtten ze uit hun thuisland Syrië voor de oorlog. Ze trokken naar Libanon. Daar stierf haar man Ahmed (40) ‘Vier uur lang heb ik hem in mijn armen gehouden en heb ik gewiegd. Het laatste uur was hij er al niet meer’ HANAN SHELLEH Moeder van Yamen amper een jaar geleden aan een ziekte. In oktober vroegen en kregen Shelleh en haar kinderen asiel in ons land. ‘We waren zo blij dat we alle miserie even achter ons konden laten. We waren eindelijk in een veilig land. En dan gebeurt zoiets.’ ‘Kwaad op de chauffeur’
‘Yamen zat in de derde kleuterklas en bloeide er helemaal open. ‘Hij was echt een slim kind. Door alles wat hij in de oorlog gezien had, was hij eigenlijk volwassen. Hij zorgde heel goed voor zijn kleine zus. En hij was onwaarschijnlijk lief. Als ik weende om mijn man, kwam Yamen mijn tranen afvegen. Ook op school moet hij indruk gemaakt hebben. We kregen al ontelbare tekeningen, knuffelbeertjes en brieven van leerlingen, leerkrachten en ouders.’
Diezelfde school stopte zo’n vier jaar geleden met gemachtigde opzichters aan de oversteekplaats. Maar daar wil Shelleh zich niet negatief over uitspreken. ‘Natuurlijk vind ik dat spijtig. Maar ik kan daar eigenlijk maar een iets over zeggen: maak alstublieft dat geen enkel ander kind en geen enkele andere ouder dit ooit nog moet meemaken.’ De vrouw is niet kwaad op de school. Wel op de situatie. En op de vrachtwagenchauffeur. ‘Want hij was te gehaast. Hij wilde te snel vertrekken.’