Zelfbehoud

Jelmer Mommers van de Nederlandse onlinepublicatie De Correspondent. Mommers heeft de totstandkoming van de film nauwkeurig in kaart gebracht, evenals de bijzondere manier waarop Shell ermee omging. De oliemaatschappij promootte de film op grote schaal en verspreidde versies in verschillende talen. Maar de onderneming liet na de bijbehorende consequenties te trekken voor het eigen bedrijfsbeleid. Die schizofrene situatie kon Shell al die tijd voor zichzelf verantwoorden met het argument dat olie en gas nu eenmaal nodig bleven voor economische groei. Zelfs nu blijft het bedrijf zijn eigen activiteiten verdedigen, inclusief de massale zwaar verontreinigende ontginning van oliehoudende teerzanden.

Dat Shell systematisch zijn ogen sloot voor de onvermijdelijke conclusie van de film, is misschien wel het meest intrigerende aspect van de zaak. Want Climate of

concern stond niet op zichzelf. Aan de productie van de film, gemaakt door een doorgewinterd team Britse documentairemakers, ging een jarenlange research vooraf. Shell beschikte over een zeskoppige ‘Greenhouse effect working group’ en werkte zelfs samen met de University of East Anglia om inzake klimaatopwarming het naadje van de kous te achterhalen.

Mommers heeft alle rapporten en nota’s opgedolven die Shell door de jaren heen over klimaatopwarming heeft gepubliceerd. En daarin is geen greintje twijfel te bespeuren. Inhoudelijk zitten ze op dezelfde lijn als Greenpeace en het IPCC: klimaatopwarming wordt veroorzaakt door het verbranden van fossiele brandstoffen en heeft mogelijk zeer ernstige gevolgen voor de aarde. ‘Zulke relatief snelle en dramatische veranderingen hebben gevolgen voor de leefomgeving van mensen, voor hun toekomstige levensstandaard en voedselvoorraden, met potentieel grote sociale, economische en politieke consequenties van dien’, citeert Mommers uit een vertrouwelijke rapport dat de werkgroep al in 1986 publiceerde. ‘Mogelijk zal het milieu zo worden aangetast dat som-