Volgens Maarten Boudry moeten de theologiefaculteiten aan universiteiten op de schop. en pareren de kritiek. Theologie is geen gezwam: 5 argumenten

pen, moraaltheologie, praktische theologie, kerkgeschiedenis en systematische theologie. Binnen elk van die disciplines verschillen groepen theologen ook onderling van mekaar, qua methode en qua visie. Sommigen sluiten aan bij eerder postmoderne benaderingen en wijzen erop hoe theologische opvattingen geconstrueerd zijn, anderen focussen meer op de zoektocht naar universele waarheden.

Er zijn ook veel soorten theologische benaderingen binnen kerken en religieuze gemeenschappen en in het dagelijkse leven, waar mensen ook theologische visies verkondigen, bijvoorbeeld over het belang van rituelen en religieuze praktijken, over wie God voor hen is of wat bidden betekent. Academische theologie probeert die visies kritisch onder de loep te nemen, met elkaar in dialoog te brengen en te evalueren. Want dat niet elke vorm van theologie even waardevol is, blijkt alvast uit de effecten waartoe theologische visies kunnen leiden, zoals in het eerste argument duidelijk werd. plaatsen zijn kritisch gevormde, academisch geschoolde experts, die met kennis van zaken uitspraken kunnen doen over religies, meer dan ooit van groot belang. Dat ze daarbij ook weten en kunnen ervaren hoe een religie beleefd wordt, is een noodzakelijke voorwaarde die hen kan helpen mensen nabij te zijn in hun eigen worsteling met existentiële en spirituele vragen.

We willen besluiten met een kleine kanttekening. In zijn eigen humorvolle stijl zocht Rik Torfs naar twee mogelijke verklaringen voor de tweet en het standpunt van Maarten Boudry: een soort drang om religie (en dus ook theologie) af te maken vanuit een soort revanche, of een moeite om de complexiteit van religie te hanteren. Maarten Boudry heeft in zijn antwoord blijk gegeven van beide motivaties: een eigenaardige wijze om academische integriteit te benaderen door zich voor te doen als een theoloog die een abstract indient, met de uitdrukkelijke bedoeling de waarde van andere academici aan te tasten, en een reductie

Gisteren publiceerde de Wereldgezondheidsorganisatie (WGO) een prioriteitenlijst van antibioticaresistente bacteriën, een terechte schreeuw om aandacht voor dit mondiale probleem.

Maar de internationale tuberculosegemeenschap is zwaar geschokt door de afwezigheid van Mycobacterium tuberculosis op deze lijst. Die is wereldwijd verantwoordelijk voor 1,8 miljoen doden per jaar, waarvan 30% te wijten is aan resistente stammen. Drugresistente tuberculose wordt behandeld met een cocktail van toxische antibiotica gedurende een periode van twee jaar, met vreselijke nevenwerkingen en complicaties (doofheid, blindheid, psychoses, zelfs overlijden) als gevolg. Wereldwijd wordt slechts een kleine fractie (22%) van personen met drugresistente tuberculose gedetecteerd, en van degenen die behandeling ontvangen, geneest slechts 52%. Jaarlijks worden naar schatting 580.000 gevallen van drugresistente tuberculose gediagnosticeerd, van wie slechts 64.000 patiënten, of 11%, genezen.

Ondanks die gruwelijke cijfers dalen de investeringen in onderzoek en ontwikkeling van nieuwe geneesmiddelen, en zitten er weinig nieuwe middelen in de pijplijn. Er zijn talrijke lacunes in implementatie, onderzoek en innovatie om personen met drugresistente tuberculose snel te detecteren, te behandelen en te genezen. Een review door de Britse overheid voorspelt dat tegen 2050 een kwart van de 10 miljoen jaarlijkse doden door antimicrobiële resistentie zal veroorzaakt zijn door tuberculose. Voor patiënten, hun familie, artsen en onderzoekers voelt de afwezigheid op deze lijst als de zoveelste dolk in het hart.

Tuberculose is een sterk door armoede bepaalde ziekte. Ongelijkheid is een van de sterkste determinanten, met zeer hoge frequentie in de armste landen en regio’s. Als behandelbare aandoening wordt tuberculose de meest dodelijke infectieziekte ter wereld, en het is air born (via de lucht overdraagbaar). Resistentie is enkel kunnen ontstaan omdat wij als internationale gemeenschap te gierig waren om in voldoende middelen te voorzien om de werkbare en goedkope behandeling die beschikbaar was, ook effectief tot bij iedere patiënt te krijgen. De bacterie had al decennia geleden uitgeroeid kunnen zijn. Resistentie is geen natuurlijke gril, maar door de mens geschapen, en een symptoom van het falen van internationale solidariteit, mondiale herverdeling en de strijd tegen ongelijkheid. Omdat wij per se tegen beter weten in wilden handelen, blijkt helaas uit bovenstaande cijfers dat boontje om zijn loontje komt. Een worst practice waarvan men veel kan leren voor de andere bacteriën op de lijst.

België doet het op het vlak van de controle van deze multiresistente bacterie voorbeeldig, door de erkenning van de ernst van de zaak door alle betrokken overheden. Het beste bewijs dat inzet en samenwerking wel degelijk werkt. Als lidstaat moeten we wél aandringen bij de WGO op de inclusie van drugresistente tuberculose op deze prioriteitenlijst.