Koorddanser
Concert Delicaat maar heftig: Sampha toonde zich de betere evenwichtskunstenaar tussen broze soul en avontuurlijke electrovernieuwer.
Sampha.
Gezien op 12 maart in de Ancienne Belgique, Brussel.
Timide kerel, die Sampha Sisa y. Toen een geestdrif tige fan ‘ Marry me!’ riep, beantwoordde hij haar verzoek met een schuchter lachje. H et typeert de minzame ZuidLondenaar, die begin dit jaar debuteerde met Process, een van de albums die we zullen meenemen voorbij 2017. In 2010 bracht hij een ep uit, maar daarna plaatste Sampha zichzelf lang in de schaduw van anderen. Nie t van de minsten, dat wel. Eerst viel de Britse postdubstepper Sbtrkt en nusoulk oningin Jessie Ware voor zi jn melancholische falset, daarna ook overzeese r&bgiganten als Drake, Kanye West en Frank Ocean. De mooiste stempel drukte hij eind vorig jaar op A seat at the table van Solange. Tijdens zijn eerste Belgische headlineshow e xcuseerde de 28jarige Brit zich nog eens voor he t lange wachten op zijn debuut. Zijn spreekstem was zo innemend dat je hem meteen tegen de borst wou drukk en. Een groot contrast me t de zelfzekerheid waarmee hij de op plaat gemoedelijke electrosoul in Brussel neerze tte. Hijzelf vooraan achter de toe tsen, rond hem een slagwerker op analoge drums en elektronische pads, een digitale percussionist en een toe tsenist die zijn minimalistische r&b omzichtig maar vastberaden le ven inbliezen. Future soul die soms aan J ames Blake deed denken, maar dan gespeeld me t de bravoure van elec trojazzer Flying L otus. Heftig en tegeli jk delicaat, me t bloedend hart maar ook warm en soulvol.
Krassen in de ziel
Sampha verloor als kind zi jn vader aan kank er, twee jaar geleden velde de ziekte zi jn moeder. ‘I’m on the f loor
trying to dress my wounds ’, vertaalde hij de krassen in zijn ziel in ‘ Timmy’s prayer’, dat tegeli jk uit de sixties leek op te wellen en als futuristisch dek en aanvoelde. Sampha wisselde de hele ti jd behendig tussen e xtravert en introvert, slalommend tussen kronk elende bieps en blieps, gesmolten baslijnen en bonzende beats en broze piano. Maximalistisch bij de me t koebelpercussie opgepookte spacey samba van ‘Kora sings’. Diep kervend onder je huid me t het in zijn uppie gebrachte ‘ Too much’ en he t in jazzy toe tsen gedoopte ‘(No one knows me) like the piano’, een song voor zi jn moeder. Sampha houdt zich ver van gemakzuchtige hooks, zijn songs wijken af van de gei jkte popstructuren, zijn stem – evenveel instrument als ver teller – ver taalt omineuze onderstromen. Pas tegen he t einde lie t hij de boel ontplof fen. Bij het clubby ‘Blood on me ’ toonde de timide zanger zich een fenomenale frontman, he t publiek repliceerde met euforie. ‘ I’m just glad that you ’re here, here, here’, zong Sampha in de bis, ter wijl hij zich me t zijn drie muzikanten rond een analoog drumstel schaarde. Wi j ook.