Sammy Bossut geeft criticasters lik op stuk
Sammy Bossut had op de laatste speeldag nog een strafschop gestopt in Eupen. ‘ Het mogen van mij op de Heizel gerust penalt y’s zijn’, zei hi j toen. Hij pakte er zaterdagavond meteen twee en ontpopte zich tot de absolute held van Zulte W aregem. Bossut bezorgde de WestVlaamse club zo elf jaar na de eerste bekerzege een tweede prijs.
Even leken er zelfs geen strafschoppen nodig te zijn voor Zulte Waregem, want halverwege de tweede verlenging kwam het 2–3 voor. Maar Musona kon Oostende nog op geli jke hoogte brengen... vanop de elfme terstip. ‘We hadden ons huiswerk gemaakt. Ik had geleerd dat M usona zi jn strafschoppen normaal naar links mikt ’, zei Bossut. ‘Schoot hij hem wel rechts in, zek er.’
In de strafschoppenreeks gooide Bossut het over een andere boeg. ‘Ik zei tegen de k eeperstrainer: ik ki jk niet meer naar dat papiertje met alle gegevens over de penaltynemer s. Ik ga gewoon mijn gedacht doen en op het gevoel keepen.’
En die aanpak loonde. Eerst pakte hij de penalty van Canesin en ook Mu sona k on de W aregemdoelman nie t vloeren. Bossut bleef gewoon staan en Musona trapte pal op hem. ‘Oké, een beetje geluk. Maar keepers zeggen onder elkaar: Dat is het teken dat ze niet durven omdat een doelman meestal een hoek kiest.’
Wat volgde, was een delirium. Minutenlang vierde Bossut een persoonli jk feestje met de uitzinnige fans. Almaar het clubembleem kussend. Elf jaar, dat doet wat met een mens. Hij probeerde achteraf nog wel: We‘ zijn allemáál helden.’ M aar dit was toch vooral zi jn hoogtepunt. ‘Er ontbrak nog een prijs. Mijn selec tie voor he t WK in Brazilië was al een bekroning , maar he t was geen echte prijs. En dit is ook een beteje een antwoord op hen die wel eens twijfelden aan mijn capaciteiten.’
Hij ver telde he t rustig , de euforie was er wat uit. Dat bleek ook als de spelers, om 2.40 uur aangekomen aan het Regenboogstadion, nog in intieme kring me t bestuur en sponsors een feestje bouwden in Studio Esse vee. Zelfs coach Francky Dury was niet van de dansvloer weg te slaan, maar de held van de a vond hield he t nu wel opvallend rustig . ‘Pijn aan de buikspieren ’, en hij meende het. ‘Op het laatst kon ik nauwelijks de bal uit trappen.’ H et kwam dus nie t van zi jn twee penaltyreddingen. ‘Neen, ik denk van mijn drie tackles.’
Maar Bossut bleef nie t lang in Studio Essevee, want zijn vrouw was ziek. Thuisgekomen bekeek hij zowaar nog eens de match. En de penalty’s. ‘Ik kon toch onmogelijk slapen. Het was nagenieten. Dit is toch een immense bekroning. Dit bek ertje zal in mi jn kast staan. De medaille van verliezende finalist van drie jaar geleden wee t ik al niet meer lig gen.’
Rond 5.30 uur vond hij eindelijk de slaap, en om 7.30 uur was hij alweer op. En dan volgde weer zwaar feestgedruis. Eerst in Zulte en dan in Waregem. Bossut mocht als laatste samen metSoualiho Meïté opkomen met de beker. Vijfduizend Waregemnaars werden gek en scandeerden zijn naam. Het is zijn Essevee. Hij oogde vermoeid, maar was vooral zielsgelukkig. ‘Eindelijk, ja.’