Raak schieten: een gemiste kans
Op de luchthaven van Orly in Parijs werd een terrorist neergeschoten. T wee soldaten openden he t vuur waarbij de dader, een geradicaliseerde e xgedetineerde (zo bleek achteraf ), dodelijk werd ge troffen. Opnieuw werd een verdachte geneutraliseerd in de meest letterlijke betekenis van dit kwalijke eufemisme. Stilaan glijden we zo ook in Europa af naarA‘merikaanse toestanden’, waarbi j he t zek ere voor het onzekere nemen primeert op een mensenleven. Terwijl Hans Van Themsche er tien jaar geleden nog vanaf kwam met een k ogel in de buik, li jken de militairen op straat te schie ten om te doden.
Bij iedere verdachte die zonder pardon wordt doodgeschoten, denk ik: was dat nodig? Konden ze hem niet gewoon in de benen schieten? Of volstaat dat niet om iemand met een kalasjnik ov uit te schak elen? Mij lijkt het dat je al John McClane moet heten, wil je met een paar kogels in je been nog goed mikk en.
Voor u mi j verdenkt van enige sympathie voor terroristen en ander tuig , nog dit: wie doodgaat, zwijgt voorgoed. Vanuit een breder veiligheidsperspectief is een geneutraliseerde terrorist vaak ook een gemiste kans.
Heerst er ook bi j ‘ onze jongens en meisjes’ een shoot to killbeleid? Defensie wil er weinig over k wijt, behalve dat de Belgische militairen die onze pleinen, stations en luchthavens be waken, opereren onder internationaal geldende rules of engagement – maar wat die precies inhouden, blijft geheim.
Toch kan ik moeilijk geloven dat er in de praktijk alleen maar wordt ‘geneutraliseerd’ als he t echt nie t anders kan. Z eker als he t gaat om militairen of politieagenten me t zware oorlogswapens. Bij paracommando’s en speciale politieeenheden zit de refle x om iemand zo snel mogelijk uit te schakelen diep ingebakken. Z o hebben ze he t geleerd tijdens hun training. Interessant weetje: tijdens de Tweede Wereldoorlog ontdekte he t Amerikaanse leger dat slechts een minderheid van de soldaten doelbe wust op de tegenstander mikte. Op de schie tbaan werd de schi jf ver vangen door een menseli jk silhouet. Daarnaast kwam de nadruk veel meer te lig gen op camaraderie, want soldaten volgen hun orders beter op als ze he t ge voel hebben dat ze nie t alleen voor hun eigen lijfsbehoud vechten, maar ook voor dat van hun makk ers. Het werkte: in de Vie tnamoorlog piekte de hit ratio bij de Amerikaanse soldaten boven de 90 procent. Onmiddellijk raak schieten en de vijand doden is een automatische reflex geworden.