‘Moeten we weer met 300 in het Noordstation slapen?’
REPORTAGEI De winteropvang van Samusocial in Haren sluit de deuren. Bijna driehonderd migranten vragen uitstel ‘om hun zaakjes te regelen’: die laatste reis naar Engeland. ‘Het is nog te koud om buiten te slapen.’
HAREN | Met tientallen sliepen ze eind vorig jaar op de grond in het N oord en Zuidstation: migranten en vluchtelingen – vooral uit Soedan en Eritrea – die na de ontruiming van de Jungle van Calais geen andere optie zagen dan naar de hoofdstad van Europa af te zakken of die nog niet lang via de Libiëroute in Europa waren geraakt.
Maand uitstel
De mobiele teams van de Brusselse daklozenorganisatie Samusocial konden hen in januari met enige moeite over tuigen naar de winteropvang te gaan. I n Haren ging een centrum open me t middelen van de federale overheid. Maar de winteropvang loopt ten einde en vandaag gaat he t centrum in H aren als eerste dicht. Driehonderd migranten en vluchtelingen op de dool, die hier geen asiel willen vragen, k omen op straat terecht.
‘Wij willen niet terug naar he t Noordstation’, zeg t M ohamed Adam, een Soedanees die in november door de Italiaanse marine op zee werd gered. Hij sliep ongeveer twee maanden in he t treinstation. ‘M aar wat zit er anders op? We kunnen nergens naar toe. Met 300 man op de vloer in he t station slapen is niet alleen slecht voor ons, maar ook slechte reclame voor België. Wil de overheid het echt zo ver laten komen? Hier zitten we op één plek, lopen we niemand in de weg en is er controle. Dat is be ter voor iedereen.’
Wat willen ze dan? ‘Een maand uitstel, dat is alles’ , zeg t Ahmed Suleyman, een sjeik in trainingspak uit de regio Dar foer die nauwelijks ouder lijkt dan de andere jongeren, maar naar wie de groep opkijkt. H ij gaat in he t opvangcentrum vijf keer per dag de gebeden voor. Zo moet geen driehonderd man tegeli jk naar de kleine moskeeën in de buur t.
‘Het is nog te koud om buiten te moeten slapen. Velen van ons hebben gezondheidsproblemen, door het leven op straat. Gun ons nog wat ti jd, tot he t weer warmer wordt, om onze zaakjes te regelen. Geef ons nog wat tijd om te proberen in Engeland te gerak en.’
Daar hopen de Soedanezen makkelijker aan papieren en werk te geraken. Velen hebben er fami lie of vrienden, zeg t Ahmed, en spreken ook al een mondje Engels.
Elke a vond wagen ze een poging. Dan vertrekken ze met tien of twintig van op de vierde verdieping in he t centrum, ge tuigt een jongeman, in de hoop op parkings in Vilvoorde aan boord van een vrachtwagen te klauteren die via Calais of Z eebrugge naar Engeland rijdt. ‘ Weinigen slagen. Maar ze blijven proberen.’
Uitwijzing
In België asiel aan vragen is geen optie. ‘ Als België mi j papieren zou geven, zou ik zek er overwegen om te bli jven’, zegt Mohamed. ‘ Maar mijn vingerafdrukken zijn in Italië genomen. Onder dwang! Hier maakt mijn asielaanvraag geen enkele kans meer. Engeland stuurt geen Soedanezen terug.’ Denkt hij, hoopt hi j.
Na politiecontroles in de treinstations hebben de meesten al een bevel gekregen om he t grondgebied te verlaten. Z e zijn bang om vanaf vandaag te worden gearresteerd en opgesloten, omdat ze weten wat er dan gebeurt. ‘ Vrienden zijn al vanuit België of F rankrijk
naar Italië of Soedan terug gestuurd. W e hebben sindsdien niets meer van hen gehoord. ’
Om hun vraag kracht bij te zetten, over weegt de groep migranten om vandaag ‘ vrede vol verzet’ te plegen. ‘ Als de politie ons komt halen, zullen we het gebouw verlaten. Wi j zi jn geen vechtjassen. Maar wij hopen op een oplossing.’
‘In he t begin wilden ze nie t eens meek omen naar de centra, omdat ze bang waren nie t meer naar Engeland te kunnen gaan ’, zegt MarieAnne Robberecht van Samusocial. ‘ Nu ze merken dat ze hier goed zit ten, willen ze graag blijven.’ Het kan verkeren.
‘Dat is toch begri jpelijk? H ier vinden ze tenminste een minimum aan menselijkheid’, zegt ook Jo of tewel Younes, een bek eerde Belgische dakloze tussen de vele migranten. ‘ N a maanden op de dool en zonder dak boven hun hoofd is er eindelijk wat routine in hun leven geslopen. Hier kunnen ze douchen, krijgen ze drie maaltijden per dag en kunnen ze bidden. Al die dingen dreigen ze weer te moeten opgeven, en dat zijn ze beu.’