Germinal
De zon staat op haar hoogst als Bruno Hermand als eerste op he t muur tje naast de parochiezaal Louis Petit in Denain gaat zit ten. Over een goed uur begint hier de maandeli jkse bedeling van voedselbonnen door de lokale Secours P opulaire. Hij heeft het eten broodnodig.
Bruno is 52 en werkloos, net als één op drie van de andere 20.000 in woners van dit stadje aan de Schelde, e ven ten westen van V alenciennes. Van zijn huurappar tementje een paar kilome ter verderop is hi j te voe t gekomen, zijn auto heef t hi j twee jaar geleden moe ten verkopen.
‘Ik heb gewerkt als kistendrager, meubelverhuizer, tuinman’, vertelt hij, met een plat Ch’ti accent. Hij lacht zijn gapend gebit bloot. ‘Maar vandaag is er hier niets.’ Rondkomen moet hij doen met een uitkering van 420 euro per maand.
Denain was ooit de trots van industrieel Frankrijk. In 1884 daalde Émile Zola hier in de kolenmijn af om Germinal te schrijven, genoemd naar de maand in de Franse republik einse kalender waarin de natuur weer begon te bloeien. L ater floreerde Denain als hoofdstad van de F ranse staalnijverheid toen U sinor, he t latere Arcelor , er meer dan 10.000 mensen te werkstelde.
Maar in de jaren tachtig stopte he t bloeien. De fabriek ging onherroepelijk dicht. Vandaag is Denain de armste gemeente van Frankrijk, op t wee Parijse banlieues na. De gemiddelde levensverwachting is 58 jaar , tegenover 82 voor heel F rankrijk.
Ondertussen is de ri j wachtenden aangegroeid. G epensioneerden, jonge k oppels, t wintigers met baby’s. Ze staan in de schaduw van wat ooit de majestueuze feestzaal van Usinor was, een van de vele littekens die Denains glorieuze periode achterliet. Secours Populaire helpt hier liefst 9.000 mensen, bi jna de helft van alle inwoners, vertelt vrijwilligster Arlette.
Jarenlang stemde Bruno, net als de meeste andere Denaisiens, communistisch of socialistisch. Maar van traditioneel links moet hij niets meer weten. ‘Ze hebben ons laten zitten’, zegt hij. ‘ Buitenlanders pikken onze schaarse jobs in. De grenzen moeten toe.’
Net als voor vele in woners hier doet maar één naam Bruno hopen: Marine Le Pen. Bij de regionale verkiezingen in 2015 ging in de eerste ronde al bijna de helft van de stemmen in Denain naar het Front National.
Het verarmde noorden van F rankrijk, dat L e Pen tot haar thuisbasis maakte, is een van de twee grote winge westen van he t FN , samen me t he t zuidoosten van he t land. Voor de parlementsverkiezingen, die een aantal weken na de presidentsverkiezingen plaatsvinden, heeft ze Sébastien Chenu, een van haar dichtste ver trouwelingen, naar Denain gestuurd.
Vincent, 19 jaar , k ent hem niet. ‘ Maar als hij de kandidaat van Marine is, zal ik voor hem stemmen’, zegt hij, sigaret in de mond en energiedrankje in de hand. Hij is nu bi jna een jaar afgestudeerd, en nog steeds op zoek naar werk.
Door zi jn sigare ttenwolk staart hij voor zich uit. In de rue de Villars, Denains belangri jkste wink elstraat, zie t hi j de helft van de panden leeg staan. Een paar wek en geleden is er wel één opnieuw in gebruik genomen. ‘ Sébastien Chenu’, leest het opschrif t, deels marineblauw. ‘ Le Denaisis patriote e t solidaire.’