‘We’ll make this theatre great again’

Milo Rau, de nieuwe artistiek leider van het NTGent, liet zich gisteren kennen als iemand met leiderschap, charisma en goede luim. En hij komt in Gent wonen: ‘Wij zullen in Gent zijn, en Gent zal overal zijn.’

Hoe lang hij bij NTGent blijft? ‘For

ever’, grapt Milo Rau (40), die een mandaat voor vijf jaar op zak heeft. Zeker is dat de Zwitser, een van de interessantere theatermakers van het moment, een nieuwe wind zal laten waaien door het stadstheater in crisis.

Hoewel het NTGent de boodschap verspreidt dat het minder piramidaal gaat werken, is hij de artistiek leider. Samen met artistiek coördinator Steven Heene en zijn dramaturg Stefan Bläske vormt hij het artistieke team. Daarrond cirkelen theatermakers zoals Luk Perceval, die als huisregisseur één productie per jaar maakt. Raus productiehuis International Institute of Political Murder blijft bestaan, maar hij zal zijn nieuwe projecten creëren vanuit Gent.

Uitzwermen voor buitenlandse gastregies is niet wenselijk. ‘We willen geen tweede gevalJohan Simons meemaken’, zegt bestuursvoorzitter Luc Van den Bossche. Het ensemble vroeg een aanwezige leider en lijkt die te krijgen. Rau woont in Keulen, maar verblijft vanaf volgend jaar in de week in Gent. Tegen zijn eerste seizoen in 20182019 belooft hij ons in het Nederlands aan te spreken.

‘We zijn in Gent en maken van hieruit Europees theater’, omschrijft Rau zijn missie. Hiermee knoopt hij het lokale en internationale aan elkaar. Naast grote tekstvoorstellingen, waarvoor Rau zich baseert op de Grieken en Claus, wil hij kleinschalige en sociaalartistieke projecten uitbouwen met partners uit de stad. Er staan samenwerkingen op til met Victoria Deluxe en Action Zoo Humain.

Rau laat zich nu al kennen als bruggenbouwer. Iemand die in gesprek wil gaan met andere lokale spelers, eerder dan ze uit verband te spelen. Hij denkt daarvoor aan de universiteit, kunstencentra als Vooruit en Campo, en een opleiding als het Kask. Ook waar hij in het verleden werkte, ontstonden zijn voorstellingen door grondig te peilen naar de plaatselijke gevoeligheden.

Het huis streeft ‘global realism’ na, dat een afspiegeling is van de realiteit. Nochtans zitten er voorlopig geen vrouwen in de lijst met potentiële artiesten (zie kader). ‘We zien er voorlopig uit als een boyband’, verontschuldigt Heene zich. ‘We gaan heus niet alleen werken met witte mannen van middelbare leeftijd zoals wij’,