HET REGENBOOGKABINET VAN MACRON
Van rechts tot links, van een groene activist tot een Belg (en een reeks nobele onbekenden)
De samenstelling van de nieuwe Franse regering, die vandaag voor het eerst bijeenkomst, was een minutieus werkstuk. Het gaat om een echte ‘regenboogcoalitie’. Onvermijdelijk rijst de vraag of Emmanuel Macron de cohesie in zijn regering zal kunnen verzekeren. Vier grote lijnen tekenen zich af.
1. Klein en in evenwicht
François Hollande stelde in 2012 een ploeg met 34 leden voor. Macron doet het met 22, boven op premier Edouard Philippe: achttien ministers en vier staatssecretarissen. Zoals hij beloofd had, telt zijn regering evenveel mannen als vrouwen. Maar de nieuwe president heeft ook een balans gecreëerd tussen de verschillende politieke stromingen – al weegt links numeriek zwaarder door.
Politici die hem tijdens zijn campagne steunden, worden beloond met een (zware) portefeuille. Gérard Collomb, bijvoorbeeld: de burgemeester van Lyon krijgt in tijden van terrorisme de portefeuille Binnenlandse Zaken. Of neem JeanYves Le Drian, onder Hollande minister van Defensie. Maar ook François Bayrou, de leider van MoDem, en Annick Girardin van de centrumlinkse Parti Radical de Gauche nemen plaats in de regering.
Macron rekent er op dat die verbreding hem bij de parlementsverkiezingen in juni de meerderheid zal opleveren die hij broodnodig heeft om zijn programma te kunnen uitvoeren.
2. Ontwrichting van rechts
De PS ligt al in de touwen. Voor Macron kwam het erop aan ook Les Républicains te verdelen – zelf beschuldigen ze de Franse president er Na Edouard Philippe strikt de Franse president nog eens twee belangrijke figuren van Les Républicains, onder wie Bruno Le Maire. Missie geslaagd dus
van hun partij te willen ‘dynamiteren’.
De rechtse partij is verdeeld tussen een liberale, proEuropese vleugel die wil meewerken met Macron, en een conservatieve strekking die bij de parlementsverkiezingen de strijd met hem wil aangaan.
Na premier Edouard Philippe trekken nog twee belangrijke figuren binnen Les Républicains de Rubicon over. Exminister Bruno Le Maire, die afging bij de voorverkiezingen, krijgt de zware post van Economie. Gérald Darmanin is misschien minder bekend, maar de burgemeester van Tourcoing en volgeling van Nicolas Sarkozy was adjunctsecretarisgeneraal van Les Républicains. Hij kapte ermee uit protest tegen de hardnekkigheid waarmee François Fillon vasthield aan zijn kandidatuur. Missie geslaagd dus voor Macron.
3. Hulot, het groene accent
Veel groene accenten waren er niet te bespeuren in het programma van Macron. Dat lost hij nu op met de benoeming van de groene activist Nicolas Hulot. ‘Een geniale zet’, noemt Daniel CohnBendit het. De zeer populaire Hulot, die bekendheid verwierf door het tvprogramma Ushuaïa, weigerde eerder al een aanbod van de presidenten Chirac, Sarkozy en Hollande, en hapt nu wel toe. Hij moet de ecologische omslag realiseren.
Toch dreigt de benoeming spanningen te creëren binnen deze regering, waar de economische portefeuilles eerder in rechtse handen zijn. Hulot staat volgens Le Monde kritisch tegenover het blinde geloof in economische groei of de industriële landbouw. Hij dringt ook aan op een heronderhandeling van het handelsakkoord met Canada.
4. Onbekend met ervaring
De hoofdredacteur van Le Figaro bekende dat hij zelf geen idee had wie Frédérique Vidal, Muriel Pénicaud, Agnès Buzyn of JeanMichel Blanquer zijn. Macron wil bewijzen dat hij het meent met zijn politieke vernieuwing door volslagen onbekenden in zijn regering op te nemen. Maar wat googelen leert dat het telkens gaat om specialisten in hun vakgebied die netjes gekoppeld worden aan cruciale ministeries zoals hoger onderwijs, arbeid, gezondheidszorg en onderwijs.
Wie Frédérique Vidal, Muriel Pénicaud of Agnès Buzyn zijn? Zelfs de hoofdredacteur van Le
Figaro had geen idee