Wat zou je een instrument leren spelen als je muzikale helden achter een laptop op het podium staan? Het tijdperk van de elektrische gitaar lijkt voorbij, alleen de akoestische variant kan jongeren nog wat bekoren. Met dank aan Ed Sheeran.

lijkt, zonder de minste notie te hebben van de gevreesde muziektheorie genaamd solfège. Je hoeft maar een stuk of vijf akkoorden te leren om aan de slag te kunnen. Aanvankelijk doen je vingertoppen hels veel pijn, maar je kweekt er even snel eelt op als beginnende politici op hun ziel. Je krijgt krampen in je duim terwijl je je eerste barréakkoord onder de knie probeert te krijgen, maar de euforie is groot als het eindelijk lukt.

Zoals een echte vriend kun je je gitaar maanden verwaarlozen, en dan de draad weer oppikken alsof er niets aan de hand is. Je kunt je gitaar ook overal mee naartoe nemen. Ze gaat nooit stuk, tenzij je ze stukslaat, wat overigens een op zichzelf staande discipline is. Je kunt ze in een onbewaakt moment even vastnemen om een riedeltje te proberen, en vijf minuten later merken dat je al twee uur aan het spelen bent. Je kunt er troost uit putten als het even niet meezit: alleen al door het hout van de hals te strelen, ga je je beter voelen. Je kunt ze zelfs in gezelschap bovenhalen, weinigen zullen zich eraan storen. Het zijn allemaal dingen die je over pakweg de tuba, voor de rest toch ook een nobel instrument, niet kunt zeggen.

De gitaar is al meer dan een halve eeuw het populairste muziekinstrument in de westerse wereld. Geloof het of niet, maar niet zo lang daarvoor, in het interbellum, was dat nog de accordeon.

Vanaf de jaren 50 zag je nog weinig kinderen luchtaccordeon spelen voor de spiegel. De gitaar is van dan af onlosmakelijk verbonden met de opkomst en de commercialisering van de blues en rockmuziek.

Hele generaties hebben in de tweede helft van de twintigste eeuw een akoesti