Het langste tafelvoetbalspel ooit (en andere geintjes)
De wereld is één groot, vooral digitaal netwerk. Ook de kunstwereld. In het jonge Mimamuseum in Molenbeek hakken zes kunstenaars zich een weg door die hypergeconnecteerde wereld. En ze lachen er eens feestelijk mee.
Het Mima – voluit Millenium Iconoclast Museum of Art – wil heel erg een museum van vandaag zijn. Voor zijn derde grote tentoonstelling presenteert het een groep beeldenstormers die hun publiek grotendeels gevonden hebben via de sociale netwerken. Allemaal zijn ze ook met humor bezig, de ene al wat baldadiger dan de andere. En humor, zeggen de curatoren, hebben we vandaag meer dan ooit nodig. Wie spreekt hen tegen?
De Limburgse Parijzenaar Brecht Evens is zonder twijfel de grootste naam van het gezelschap. Hij geeft een inkijk in zijn work in progress, de striproman The city
of Belgium. Niet alleen kan je in drie mappen het bijna integrale storyboard doorbladeren, Evens laat ook tientallen originele platen uit het boek in wording zien. Het zijn vooral grote kleurige, soms vrij drukke tekeningen waarop meer gebeurt dan in veel romans. Veelbelovend is een understatement, we kijken nu reikhalzend uit naar zijn nieuwe boek. Amoebes
Toch is Evens een beetje de vreemde eend in de bijt. Hij is een verteller, iemand van de lange adem – op twee pagina’s in één vloeiende beweging van een dansend koppel naar twee samenklittende amoebes evolueren, je moet het kunnen. Vaak heel geestig en spits, maar niet op de manier van de andere deelnemers. Dat zijn vooral mensen van de sprint, die eerder op de onmiddellijke lach of ontroering mikken.
Neem nu Brecht Vandenbroucke, ook een van de samenstellers van de expo. Hij tuimelde een tijdje geleden al ons leven binnen met geschilderde paginagags over de wereld van de beeldende kunsten, die toen nog stevig in de lijn van Cowboy Henk lagen.
Het is fijn vast te stellen dat hij zich de voorbije jaren stevig is blijven ontwikkelen: in een ensemble van schilderijen en strippagina’s gaat hij in op de vernetwerking van de wereld, en op de macht die
Heel samenhangend is het allemaal niet en een groot verhaal heeft ‘Art is comic’ evenmin te vertellen, maar de diversiteit maakt de expo zo interessant
enkele grote spelers daarbij vergaard hebben. Hij pakt ook uit met een gigantisch tafelvoetbalspel dat letterlijk uit een strippagina breekt en onder meer de sociale media moet voorstellen. Qua boodschap doet het enigszins aan Monty Python denken, toen die een mensenmassa in koor ‘We’re
all individuals!’ lieten roepen. Keramiek Alle deelnemers aan Art is
comic begeven zich op de grens tussen strip, illustratie, cartoon en animatie. De Waalse tandem Mon Colonel & Spit doet dat onder meer met een merkwaardige keramiekverzameling. De Fransman Jean Jullien komt erg speels uit de hoek met een reeks stalen beelden, zeer geschikt om selfies mee te maken. De Deense Huskmitnavn (letterlijk betekent dat ‘Herinner je je mijn naam?’) beschilderde de hele traphal en blijkt erg goed in het bewerken van in stukken gescheurde of verfrommelde bladen papier – het doet wat denken aan de manier waarop Vincent Bal in Shadowo
logy schaduwen in tekeningen verwerkt en ze vervolgens de clou laat bepalen.
Helemaal boven in het Mima is er dan ook nog de Catalaanse tekenaar Joan Cornellà, die hilarische maar pikzwarte en erg cynische grappen maakt, uitgevoerd in de kleurrijke stijl van het kinderboek. Niet voor gevoelige kijkers (je moet er ook een steile trap voor op), wel een waardige afsluiting van een spannende, onderhoudende en soms érg grappige tentoonstelling. Geen valse noot
Heel samenhangend is het allemaal niet en een groot verhaal heeft Art is comic evenmin te vertellen. Maar net de diversiteit maakt de expo zo interessant, want kwalitatief ligt de lat erg hoog: een valse noot zit er niet tussen. Titel en concept mogen dan klaar en duidelijk stellen dat we hier met een artistieke ode aan de humor te maken hebben, het is een nog veel grotere lofzang op de verbeelding.