De tocht van Julie Mahieu
‘Me smijten en blijven gaan: dat is mijn modus operandi’
SOURBRODT I ‘Hier, kom kijken, ik heb Albireo, een van de mooiste dubbelsterren. Zie je het? De ene is goud, de andere blauw.’ Hubert, lid van Capella, de ‘sterrenclub’ van Hoegaarden, roept me van achter zijn computergestuurde telescoop. Wat met het blote oog één redelijk felle ster lijkt te zijn, laat zich door de telescoop scheiden in een blauwe en een gele ster, allebei om het meest twinkelend. ‘Ja, dat getwinkel, dat is luchtonrust. Het heeft iets romantisch, maar het maakt het lastig om zo’n ster scherp in beeld te krijgen.’
We staan op een parking in Sourbrodt, aan de rand van de Hoge Venen. Niet zomaar een parking, maar een onverlichte parking, die ver genoeg weg ligt van bewoning of verlichte wegen. Het is een van de schaarse plekken in België waar de sterrenhemel zich nog in volle glorie laat zien. ‘In Vlaanderen heb je geen donkere gebieden meer, de lichtpollutiekaart is één grote vlek. En sinds de jaren tachtig wordt het alleen maar erger’, zegt Joost Verheyden, oprichter en voorzitter van de sterrenclub van Hoegaarden,
Geen betere manier om je plek in het universum terug te vinden dan een nacht onder de sterrenhemel. ‘De Melkweg rondom je zien en beseffen dat je daar ergens tussenzit: dat geeft rust. Alsof je je band met de kosmos hersteld hebt.’
waar het naar Vlaamse normen nog goed sterrenkijken is. ‘Ik heb het niet met zo veel woorden aan mijn vrouw gezegd, maar dat was een van de redenen waarom ik hier wou komen wonen. Meldert is maar een paar straten groot, rondom is er veld, dat helpt. En de gemeente is ons genegen. Door de week gaan hier ‘s nachts de lichten uit. Niet dat ze dat speciaal voor ons doen, het is ook een besparing. Ik snap niet dat niet meer mensen druk zetten op bedrijven en gemeentebesturen. Het is met dat licht zoals met kikkers die zich levend laten gaarkoken: alles went en zonder dat je er erg in hebt, is het ineens te laat.’
Meteoroloog
Een sterrenhemel zoals die in Sourbrodt zou je moeten beschermen, vindt Joost. Toch is het met bang hart dat we de parking opdraaien. Onderweg hingen er een paar witte slierten in de lucht, amper de naam wolk waard, maar voldoende om een sterrenkundige te doen twijfelen aan zijn expeditie voor die nacht. ‘Een sterrenkundige moet ook een meteoroloog zijn, anders mis je veel’, zegt Joost. Sterrenkijken is een passie