‘Zo’n kans op de groene trui krijg ik nooit meer’
‘Zonde van het groen, maar ook dat is wielrennen.’ Marcel Kittel moest gisteren opgeven op de top van de Croix de Fer: ‘Leeg, ziekjes en dan die crash. Ik ben heel ontgoocheld.’
Marcel Kittel (Quick Step Floors) ging gisteravond de geschiedenis in als de zesde renner ooit die in het groen de strijd staakte in de Ronde van Frankrijk. De eerste was Cyrille Guimard in 1972, twaalf jaar geleden was dat Tom Boonen, ook al na een crash die hem uiteindelijk deed stoppen.
‘Het is moeilijk om te omschrijven hoe ik me nu voel. Dit is geen happy end’, zei Kittel. ‘Met vijf ritzeges naar huis trekken is op zich heel uitzonderlijk, maar anderzijds is de ontgoocheling net zo groot dat ik op deze manier de ploeg moet achterlaten. Na vijf hoogtepunten eindig je liever niet zo. Ik was graag naar Parijs gegaan. Zo’n kans op groen krijg ik misschien nooit meer, maar het is nu zo. Ik blijf positief. Volgend jaar is er opnieuw een Tour. Toch ben ik zeker dat op termijn zowel de ploeg als ik met trots terugkijk op de vijf ritzeges.’
Uitzichtloos
Een val na twintigtal kilometer luidde de zwanenzang in van de Duitser, die eigenlijk al sinds zaterdag op de sukkel was. ‘We probeerden het geheim te houden dat ik een beetje ziek was. De tweede week had ik wat last van mijn buik en bovendien werd ik nog verkouden. Op de tweede rustdag was onze ploeg precies één ziekenhuis. Voor Philippe ging het al helemaal niet meer. Zelf had ik er minder last van, maar als je dan zoals gisteren crasht, dan verlies je opnieuw die extra procent die je nodig hebt om echt tot Parijs te kunnen vechten voor het groen. Ik heb het geprobeerd om de gruppetto
(laatste groep, red.) te volgen, maar dat was onbegonnen werk.’
‘Ik weet niet eens hoe ik in die val betrokken raakte. De weg versmalde ineens. Vooraleer ik het wist, lag ik tegen de grond. Ik probeerde zo snel mogelijk opnieuw op de fiets te raken, maar ik voelde natuurlijk wel snel pijn aan de hele rechterkant. Ik raakte ook op mijn rug veel huid kwijt. Rond mijn heup voelde ik het zwellen. Trappen was echt een pijnlijke onderneming. Je blijft je motiveren. Tot je ineens ziet dat je niet meer sneller kan, tot je bij de minste versnelling bij de ploegmaten eraf moet, en de gruppetto verder en verder wegrijdt.’
‘Op dat moment lag ik al achttien minuten achterop. En ik moest nog de Télégraphe en de Galibier over. Ik heb dan met ploegleider Davide Bramati het besluit genomen dat Sabatini en Vermote verder mochten rijden. Anders waren we vandaag met drie renners van Quick Step Floors naar huis.’
Blijven oppeppen
Julien Vermote was gisteravond blij dat hij vandaag nog kan starten. ‘Het zag er meteen slecht uit voor Kittel. Ik probeerde hem voortdu rend op te peppen, maar na zijn val was hij gebroken. En ook redelijk geschaafd’, zei de knecht van Quick Step Floors. ‘Op de eerste echte col zakte hij er helemaal door. Hij kon ons wiel niet houden. We trapten nog geen 300 watt. We reden verder, samen met McLay en Pinot die snel afstapten. Op één kilometer van de top van de Croix de Fer kregen we het commando om door te rijden. In de afdaling hebben we alle mogelijke risico’s genomen. Helemaal op het einde van de afdaling van de Galibier kwamen we terug in de laatste groep. Voor hetzelfde geld waren we ook naar huis, maar uiteindelijk was het nog altijd Marcel Kittel die ons vijf zeges schonk en de groene trui. We hebben de eerste veertien dagen als groep geweldig veel van onszelf gegeven. Dan is het niet abnormaal dat je dan plotseling in de slotweek iets minder begint te presteren. De minste details die niet kloppen, wegen dan ineens zwaar door, maar ook dat is de Tour: alles wordt afgestraft.’
‘Met vijf ritzeges naar huis trekken is op zich heel uitzonderlijk, maar anderzijds is de ontgoocheling ook groot' MARCEL KITTEL Sprinter