HET VOORDEEL VAN DE TWIJFEL

Voor het eerst in dertig jaar verhuist de Parti Socialiste naar de Waalse oppositiebanken. De opmerkelijke demarche van CDHvoorzitter Benoît Lutgen heeft alvast een regering door elkaar geschud. Dat de socialisten buiten zijn geschopt, blijft voor veel politici een revolutie op zich, nieuwe bezems vegen goed. Vanuit democratisch oogpunt is een wissel van de macht ook heel gezond en verfrissend. Jammer dat de euro van Lutgen drie jaar te laat is gevallen. Met woordbreuk en verraad kunnen fijne televisieseries worden gevuld, voor de burger blijft het een ontluisterende vertoning.

Het akkoord bevat pluspunten. Het vertrekt van de broodnodige ontvetting van de Waalse overheid. Politiek bedrijven moet een stuk goedkoper, met kleinere kabinetten, een kleiner parlement en een kleinere regering. Ook de administraties slanken af. Alles moet efficiënter, dit ten koste van l’état PS en het daarbij horende cliëntelisme. De nieuwe regering zet de tering naar de nering. Wallonië snakt naar een begroting in evenwicht, iets wat Vlaanderen al een tijd lang presteert.

Werk blijft een absolute prioriteit. Het nieuwe regeerakkoord wil niets onverlet laten om werklozen naar een job te leiden, ook nieuwkomers moeten aan de slag. ‘Van een zorgend Wallonië evolueren we naar een ondernemend Wallonië,’ klinkt het een tikje aanmatigend. Talloze lastenverlagingen moeten de opverende conjunctuur meer zuurstof geven.

Toch past voorbehoud. Pas met de eerstvolgende begroting (september) kan dit project echt naar waarde worden geschat. De tijd is bijzonder krap, net als de meerderheid in het parlement. Het blijft onduidelijk hoe de miljoenen aan lastenverlagingen met zuivere besparingen kunnen worden gecompenseerd. De federale regering bewijst dat zo’n parcours niet over rozen loopt.

Vooral het onvermogen om het constitutionele kluwen te ontwarren, maakt van dit nieuwe kabinet een gok. De samenwerking met de Brusselse regering en de Franse gemeenschapsregering, die nog steeds door de PS worden geleid, blijft heikel. Meteen beschikt de MR/CDHcombinatie niet over de belangrijkste hefboom om de crisis bij de wortel aan te pakken. In internationale overzichten scoort het Franstalige onderwijs slecht. Daar zijn fundamentele hervormingen op zijn plaats, waarbij elk taboe moet worden weggevaagd.

De nieuwe regering wil de hoop verzinnebeelden waar de Waalse bevolking zo naar snakt. Dat is een eerbiedwaardige ambitie. Maar wie het onderwijs als de bouwsteen voor de toekomst ongemoeid laat, kan alleen half werk afleveren. Ook op dat vlak mag Vlaanderen als voorbeeld dienen.

Onvermogen om constitutioneel kluwen te ontwarren, maakt gok van kabinet