De welvaartskerk maakt het prima,

Suenens buiten! Eind jaren 60 begon Vlaanderen zich los te maken van de kerk. Vandaag floreert ondergronds, als een eigentijdse tegenbeweging, een nieuw, conservatief christendom.

Praise master Jesus! In een ruime nieuwbouwflat in de Antwerpse Seefhoek geven op hun paasbest geklede gelovigen zich luidruchtig over aan de Heilige Geest. Begeleid door upbeatmuziek zingt en danst een dertigtal aanwezigen zijn liefde voor

Lord Jesus uit. De liturgie is heftig en lichamelijk. De uit voorzorg gesloten ramen en deuren ten spijt, geniet de buurt volop mee van de drums en de gescandeerde halleluja’s.

We zijn deze zondag te gast in een Antwerpse huiskamerkerk die deel uitmaakt van de pinksterbeweging, de snelst groeiende godsdienstige stroming in de wereld. Van de wereldwijd ruim 2,3 miljard christenen zouden er bijna 300 miljoen lid zijn van deze charismatische vorm van evangelisch protestantisme. Ook in België groeit deze tak van het christendom hard. Officiële cijfers zijn er niet, maar naar schatting zouden er inmiddels zo’n vijfhonderd pinksterkerken in ons land zijn. Soms huiskamerkerken als deze, met wekelijks een paar dozijn passanten. Maar evengoed grote gemeenschappen, die vieren in verlaten loodsen of in onbruik geraakte cinemacomplexen, waar soms wel duizend gelovigen tegelijk hun Heiland komen loven en prijzen.

De God van de pinksterkerken heeft in ons land doorgaans een kleurtje: in de Antwerpse huiskamerkerk is de verslaggeefster de enige met een wit vel. Er zijn weliswaar autochtone pinksterkerken in ons land – de beweging ontstond een eeuw geleden in de VS en werd door zendelingen over de wereld verspreid – maar in de binnensteden lokt de beweging vooral migranten:

© Katrijn Van Giel ‘Praise master Jesus!’ Het gaat er heftig en lichamelijk aan toe in de huiskamerkerken van de pinksterbeweging.