De armoe van het armoededebat

De reacties op het falende armoedebeleid? Slecht theater, vindt IVE MARX. Hervorm nu eindelijk de arbeidsmarkt, en kom niet af met het ‘sociale afbraak’argument.

Toen Decenniumdoelen2017 vorige week de trieste balans van de jongste tien jaar armoedebeleid opmaakte, volgde het gekende theater (DS 22 september). Verontwaardiging alom. De oppositiepartijen die schande roepen, maar net even schaamteloos vergeten dat ze zelf jaren beleidsverantwoordelijkheid hebben gedragen. De regeringspartijen die even voorspelbaar repliceren dat de jobmotor ronkt als nooit tevoren en dat de uitkeringen al werden verhoogd.

En vervolgens gaan we weer over tot de orde van de dag. Zal de Turteltaks vervellen tot een Tommeltaks? En hoeveel zal die dan zijn? Want de vraag of de Vlaamse middenklasse honderd dan wel tien euro per jaar zal mogen ophoesten is natuurlijk wel echt belangrijk.

Het is altijd hetzelfde. Je kunt het zo uittekenen.

Verjaardagscadeautje

Er zijn er ook altijd die het probleem minimaliseren. Ach ja, het gaat hier wel over relatieve armoede, hé. Dat klopt. De armoedegrens wordt berekend als een percentage van het inkomen van het gezin pal in het midden van de inkomensverdeling. Als je zo’n relatieve armoedegrens hanteert, zoals wij hier doen, dan zal er toch altijd armoede blijven! Hoeveel keer heb ik dat al niet mogen horen? Maar wie er even over doordenkt, snapt snel dat je perfect ongelijkheid kan hebben en toch een ondergrens waar niemand onder valt. Er is niets onmogelijk aan lagere relatieve armoede.

Overigens zijn er andere manieren om armoedegrenzen te berekenen. Bijvoorbeeld door de kost te be cijferen van een korf dingen die je echt wel nodig hebt om mee te kunnen in onze maatschappij. Als je dat doet, dan kom je verassend genoeg op armoedegrenzen die vergelijkbaar zijn met de vaker gehanteerde relatieve grenzen. Iemand vroeg me vorige week nog of het klopt dat in die korf geld voor een verjaardagscadeautje zit. Ja, inderdaad. In een rijke samenleving als de onze verdient elk jarig kind een verjaardagscadeautje, of niet?

Nu zijn de mensen die het armoedeprobleem minimaliseren gelukkig een minderheid. De meeste mensen snappen wel dat rondkomen van 1.100 euro per maand, ongeveer de grens voor een alleenstaande, geen pretje is. Zoek maar eens een betaalbaar appartement binnen dat budget, waarvan je dan ook nog eten, kleding, elektriciteit, gas ... moet betalen.

De meerderheid van de mensen ziet dat een land waar 15 procent van de bevolking, zo’n 1, 6 miljoen mensen, onder zulke grenzen valt, met een serieus probleem zit. Zeker een land waar al meer dan de helft van het inkomen door de handen van de overheid gaat.

Jobs, jobs, jobs?

Wat hieraan te doen? Opnieuw dezelfde voorspelbare posities.

Werk, werk, werk. Uitroepteken. Ja, meer jobs zijn belangrijk. Maar er zijn er nog altijd die volharden in de