Met de Tien Geboden naar Washington
Roy Moore schat de Tien Geboden hoger in dan de Amerikaanse grondwet. Zijn overwinning in de voorverkiezingen voor de Senaat in Alabama is slecht nieuws voor zijn Republikeinse partij.
BRUSSEL I Als de titel Comeback Kid niet was opgeëist door Bill Clinton, zou Roy Moore er met recht en rede aanspraak op kunnen maken, zeker nu de Republikeinse kiezers van Alabama hem verkozen als hun kandidaat voor de Senaat, boven de zittende Luther Strange. Ondanks de steun van president Trump en de Republikeinse partijtop moest Strange de duimen leggen voor Moore, die werd aangemoedigd door Steve Bannon, Sarah Palin en de Europahatende Brit Nigel Farage.
Moore haalde voor het eerst de me dia in 1992, toen hij als pas benoemde rechter een houten bord met de Tien Geboden in zijn rechtszaal hing en daarmee de grondwettelijke scheiding van kerk en staat aan zijn cowboylaars lapte. De American Civil Liberties Union spande een proces in om het paneel te laten verwijderen. Moore werd in het ongelijk gesteld, maar was wel meteen een bekend figuur.
In 2000 kon hij zijn faam verzilveren. Hij werd verkozen tot voorzitter van het hooggerechtshof van Alabama en haalde prompt de Tien Geboden weer boven. Deze keer niet in hout, maar in graniet Het 2,5 ton zware mo nument werd op 31 juli 2001, in het holst van de nacht, in de rotonde van het gerechtsgebouw geplaatst. Weer beval een rechter de verwijdering ervan, waarna duizenden mensen een maand lang voor het gerechtshof kampeerden om Roy’s Rock te beschermen. Moore weigerde zijn kunstwerk weg te halen. Het monument, zei hij, herinnert eraan dat Gods wil boven de wetten van de mens staat.
‘Misdaad tegen de natuur’
In november 2003 werd Moore afgezet als opperrechter en begon hij aan een rondreis door de VS, met zijn rotsblok op een open vrachtwagen. Overal trok hij massa’s toeschouwers. Maar drie jaar later schoot zijn populariteit te kort om de zittende gouverneur te wippen. Die vond hij te laks tegenover abortus en homoseksualiteit – ‘een misdaad tegen de natuur, een daad zo afschuwelijk dat ze onmogelijk te beschrijven is’. Nu, als zeventigjarige, staat Moore er weer helemaal. Dinsdag won hij de tweede ronde van de Repu blikeinse voorverkiezingen. Op 12 december moet hij het opnemen tegen de Democratische kandidaat.
Moores verkiezing is niet per se een blamage voor president Trump, al had die fel campagne gevoerd voor diens rivaal Luther Strange. Moore en Trump tappen immers uit hetzelfde vaatje. Moore bewondert en steunt de
president. En die heeft zich nu enthousiast achter Moore geschaard. ‘Luther Strange started way back & ran a good
race. Roy, WIN in Dec!’, tweette hij. In de laatste verkiezingsrally voor Strange opperde Trump zelfs dat hij zich misschien had vergist van kandidaat. Hij verwijderde ook meteen zijn steuntweets voor de verliezer.
Voor de Republikeinse partijtop is Moores overwinning niet zo’n welkom nieuws. Als hij in december wint (niet onmogelijk vermits Alabama al een kwarteeuw geen Democraat naar de Senaat stuurde), zit fractieleider Mitch McConnell wel met ‘een stoorzender’ – zoals Moore zijn opdracht in Washington omschrijft – in zijn gelederen. Senator Moore zal weigeren in de pas te lopen en het zal voor de Republikeinse partijtop nog moeilijker worden iets voor elkaar te krijgen.
‘Vladimir Poetin aast op een deel van de 200 miljoen dollar voor de heropbouw van Syrië’ Volgens historicus MICHAEL BURLEIGH volgt de Russische president een handige strategie in het MiddenOosten. Hij heeft soennitische Tsjetsjenen naar het front gestuurd die Arabisch spreken. Moore zelf beschouwt het als zijn taak ‘stoorzender te spelen’ binnen zijn eigen partij