DESALNIETTEMIN

Het schuimt als gewone zeep. Het ruikt naar gewone zeep. Hoewel. Ruikt het niet net iets ranziger? En bah, komt daar nu niet een megavetbubbel vanachter mijn duim brubbelen? Ach, het zit misschien gewoon in mijn hoofd omdat ik weet wat voor zeep het is. ‘Self’ heet ze, met ‘Human soap’ als baseline. Als we de maker mogen geloven, is de brok gemaakt uit mensenvet dat gerecupereerd werd uit liposucties. Ieuw! Terwijl ik mijn handen nog aan het afdrogen ben, lees ik dat dit niet geschikt is voor menselijke consumptie, en ook niet te gebruiken als cosmeticaproduct. Het is een kunstwerk. Te laat: mijn handen zijn gewassen. De geur van mensenvlees blijft hangen. Al kan dat ook hysterische inbeelding zijn. Want zo gaat dat.

Het idee komt van Julian Hetzel, een Duits performancekunstenaar die in november de zeep popupgewijs verkoopt in Gent, in zijn Schuldfabrik. Niet dat hij de eerste is. Denk bijvoorbeeld aan zeepmaker Ty

ler Durden in de film Fight Club, die net hetzelfde deed onder het motto ‘We’re selling rich women their

own fat asses back to them.’ En dan zijn er ook nog de horrorverhalen over de nazi’s die ooit zeep en kaarsen van mensenvet zouden hebben gemaakt, maar die zitten dan weer in een andere categorie.

Hetzel kan ons natuurlijk wijsmaken wat hij wil. Voor hetzelfde geld is dit gewoon een flink brok Marseille of Sunlightzeep uit de Aldi, opgesmukt met een goed verhaal. Want hij weet het wel te verkopen. Het vet uit onze dikgevreten blubberbillen als symbool voor onze schuldige overdaad, verwerkt in een product om onszelf mee te reinigen en zo onze schuld weg te wassen. En de opbrengst gaat naar een nonprofitproject in Malawi. De cirkel is rond, dus.

Hij effent in elk geval de weg voor nog meer van dat soort van recyclageideeën waarbij vast wel een ronde verhaalcirkel te bedenken valt: cement van stoelgang, een antiage serum van tranen, kaas van tenenkaas. Of neen, laat ons daar gewoon stoppen met denken. Er zijn grenzen aan recyclage. Zelfs aan metaforische recyclage.

Te laat: mijn handen zijn gewassen, de geur van mensenvlees blijft hangen