ZOMERAKKOORD LEIDT TOT GOLF KAPITAALVERMINDERINGEN BEDRIJVEN
Naast de beste marathonbenen ter wereld brengt Kenia ook beloftevol theatertalent voort. Ogutu Muraya toont in ‘Because I always feel like running’ op het Bâtard Festival het beste van twee werelden.
‘Je kiest in Kenia als kunstenaar niet voor politiek engagement: je doet het gewoon.’ Met een diploma politieke wetenschappen onder de arm trok Ogutu Muraya van Nairobi naar Amsterdam, waar hij zijn eerste solo Fractured
memory in elkaar knutselde. De mix van zijn persoonlijke herinneringen met live video en citaten van zwarte schrijvers leverde knappe storytelling op.
In opvolger Because I always feel like running vloeien het grote plaatje en de petite histoire opnieuw in elkaar over. ‘Ik wilde eerst zelf hardlopen tijdens de performance, maar een blessure gooide roet in het eten’, zegt Muraya. ‘De voorstelling gaat dan ook minder over mij dan over de wilskracht en de uithouding van OostAfrikaanse hardlopers.’
Muraya’s fascinatie voor hardlopen ontstond in 2012 tijdens de Olympische Spelen in Londen. ‘Niet toevallig, want het Verenigd Koninkrijk en Kenia delen een donkere koloniale geschiedenis.’ Opvallend voor Muraya is dat de OostAfrikaanse atleten op de lange afstand tot bloei kwamen in volle onafhankelijkheidsstrijd. Zo gaf het sportieve succes in de jaren 60 vertrouwen aan naties op zoek naar een postkoloniale identiteit.
Toch is het hem niet per se om de kampioenen uit die jaren te doen. ‘De mantra van marathonlopers is zelden om te winnen, dat is maar het topje van de ijsberg.’ Daarom vertelt Muraya niet alleen over de Ethiopiër Abebe Bikila, de eerste olympische medaillewinnaar van een zwartAfrikaans land (Rome 1960), maar ook over John Steven Aquari. Die liep op de Spelen in 1968 geblesseerd en als laatste de marathon uit, aankomend bij ondergaande zon. Zijn reactie: ‘Mijn land stuurde me geen 8.000 kilometer ver om in deze wedstrijd te starten, maar wel om de race te beëindigen.’
Dát is volgens Muraya het doel van de marathonmens, ook vandaag nog. ‘Nu is de Keniaanse atletiek een industrie geworden, met Iten, het huis van de kampioenen, als centrum.’ In het bergstadje komen door de hoogte, rust, goede paden en het klimaat honderden topatleten wonen en trainen. Maar de eenzame loper die fysiek en psychologisch de limieten opzoekt, en daardoor zowel een politiek symbool als een uiterst kwetsbaar organisme wordt, blijft fascineren. ‘Because I always feel like running’ van Ogutu Muraya, op 31/10 tweemaal in de Beursschouwburg in Brussel. ‘Fractured Memory’ op 14/11 in 30CC, Leuven.