Foto’s om in te verdrinken

David LaChapelle kreeg de groten uit muziek, film en mode voor zijn lens. Tot Michelangelo hem op andere gedachten bracht. Een overzicht in Bergen graaft naar het keerpunt.

Als piepjonge fotograaf kreeg David LaChapelle zijn eerste opdrachten van Andy

Warhol voor diens tijdschrift Interview. Vervolgens werkte hij een hele bucketlist aan beroemdheden af: David Bowie, Naomi Campbell, Leonardo DiCaprio … Hij publiceerde in Vani

ty Fair en Rolling Stone, creëerde opmerkelijke reclamecampagnes en regisseerde clips voor popsterren zoals Madonna en Elton John.

In al zijn werk ging het concept voor op het individu. Niet de illustratie interesseerde hem, wel het verhaal dat hij wilde vertellen, de karikatuur die hij in een situatie zag.

Zo portretteerde LaChapelle David Bowie in Self preservation (1995) zittend op een vuilnisemmer, een paspop op de knieën. Man en pop lijken op elkaar: ze delen gelaatstrekken, een starre houding en dode, starende ogen. Op de vloer liggen chirurgische instrumenten en valse lichaams delen. In Bon appetit (1999) ligt een naakte, in zilver geketende Naomi Campbell op een oogverblindend wit gedekte tafel. De beelden uit die periode zijn mooi en gestroomlijnd, hun vormgeving uitgekiend, de boodschap vingerdik. Vaak levert het sterke foto’s op, nu en dan slaat de bedoeling het beeld plat, zoals in

Death by hamburger (2002), waarin een gigantische hamburgerballon een vrouw op naaldhakken verplettert. Michelangelo

Het indrukwekkendst is het werk uit de jaren na 2006. Dat jaar raakte LaChapelle in de Sixtijnse Kapel zodanig in de ban van Michelangelo’s De zondvloed dat hij zijn eigen Deluge in scène zette. De Bijbelse wereld vervangt hij door een apocalyptisch tafereel van Las Vegas. Drenkelingen klampen zich vast aan autobanden en scheefgezakte verlichtingspalen. Reclamepanelen en autowrakken dienen als vlot. Op de achtergrond valt het Caesars Palacecasino in brokstukken uit elkaar. Veel van de figuren in het werk hebben perfecte modelichamen, maar zijn nu vooral naakt en verloren. Hier en daar herinneren dure schoenen of juwelen aan de pracht en praal van weleer. Een vrouw met chirurgisch gebolde borsten, opgespoten lippen en opzichtige makeup klampt zich hulpeloos en bloot vast aan een lege waterton. Een klein meisje in de armen van haar moeder houdt een zakje chocolademunten vast. Ziehier de waarde van rijkdom en status als het water eenmaal komt.

De werken die volgen, maken de ontluistering compleet. De cultus van het lichaam, die LaChapelle in zijn vroegere werk tot en met Deluge zowel etaleert, cultiveert als bekritiseert, verdwijnt naar de achtergrond. In Cathedral staat een groepje overlevenden tot het middel in het water. Het barokke interieur van de kathedraal is verwoest, maar kaarsen en luch