Lippendienst aan de toogpraat
Ge hadt erbij moeten zijn (geen dtfout, wend u tot Griet Op de Beeck voor meer info) doet ons terug denken aan onze kindertijd. Omdat het programma zo infantiel is, maar ook omdat we toen nog op Franstalige zenders keken naar gedubde versies van fraais als The Avengers (Chapeau melon et bottes de cuir) en later The Ateam (L’Agence
tous risques). Vreselijk was dat: de oerBrit Patrick Macnee en de oerYankee George Peppard die Frans spreken met een stem die de hunne niet was, terwijl hun lippen duidelijk iets anders zeiden. Iets soortgelijks doet zich voor in
Ge hadt erbij moeten zijn. Het concept zou je met een karrenvracht goede wil origineel kunnen noemen (al is ook dit weer schatplichtig aan buitenland se formats): bekende Vlamingen vertellen een (waargebeurd) sterk verhaal, dat wordt uitgebeeld door bekende acteurs die de BV nalippen terwijl hij praat (wat met zich brengt dat die zijn verhaal waar mogelijk in dialoogvorm moet vertellen). Het resultaat kun je zelfs met een karrenvracht goede wil niet geslaagd, laat staan grappig noemen.
Veel heeft te maken met de verhalen zelf. Waargebeurde verhalen zijn zelden interessant genoeg om elders dan op een familiefeest of aan te toog te vertellen. Dat wordt al pijnlijk duidelijk als de BV’s ze vertellen, het wordt nog pijnlijker duidelijk als je ook nog eens de moeite neemt om ze te ‘verfilmen’. Hoe sterker het verhaal, hoe minder goed het werkt, eigenaardig genoeg. Dat bleek uit het verhaal van Tom Waes, die als kind samen met zijn vader een duiker uit de Schelde viste, en dat van Sergio, die een turnleraar de stuipen op het lijf joeg met een nephandgranaat. Het beste verhaal kwam tot nu van Rik Torfs, een geboren verteller. Hij bracht eigenlijk een nauwelijks te verfilmen nonverhaal, maar het deed je tenminste even over iets nadenken.
De acteurs werken met wat ze krijgen, zo goed als niets dus, en bovendien is nalippen een erg ondankbare taak. Het resultaat is historisch gênante televisie: je lacht nooit. Correctie. We hebben wel enkele keren gelachen. Als er iets onverwachts gebeurde terwijl de BV zijn verhaal vertelde, en de ‘reenactment’ daarop inspeelde. Sven De Ridder die begint te blaffen omdat de hond van LesleyAnn Poppe door haar verhaal heen blaft. De acteurs die op de boot ongeduldig worden als Tom Waes maar blijft twijfelen of zijn verhaal zich nu op de Oosterschelde of de Westerschelde afspeelt. Of de ‘Albanese’ acteurs die elke poging van Bart Cannaerts om ‘Oostbloks’ te spreken geduldig meelippen. Die flitsen injecteren dit suffe programma met een scheutje anarchie die je doet beseffen: je kunt zoveel doen met dit idee, als je je verbeelding niet aan de ketting legt.
De acteurs werken met wat ze krijgen: zo goed als niets. Het resultaat is historisch gênante televisie
diverse kopstukken van de oude garde moesten de jongste tijd het veld ruimen binnen de regering en de partij.
De voorzitter van de oorlogsveteranen, Chris Mutsvangwa, klaagde vorige week na de verwijdering van Mnangagwa dat ‘er een huwelijksstaatsgreep aan de gang is in Zimbabwe. Het land wordt belegerd door de knapen van G40, door een vrouw die klinisch gek is, en een seniele oude man.’ Investeerders paaien
Het ziet ernaar uit dat Mnangagwa de nieuwe sterke man in Zimbabwe wordt. Hij keerde gisteren alvast terug uit ZuidAfrika, waar hij vorige week zijn toevlucht had gezocht. Een mogelijkheid is dat Mugabe hem herbenoemt tot vicepresident en naar voren schuift als de kandidaat van ZANU bij de presidentsverkiezingen volgend jaar. Maar evengoed kan Mugabe te horen krijgen dat Nieuwe sterke man Mnangagwa, bijgenaamd ‘de krokodil’ vanwege zijn wreedheid, draait al 40 jaar mee in het systeemMugabe hij sneller ontslag moet nemen ten voordele van Mnangagwa.
Hij zou van plan zijn om de banden met het Internationaal Muntfonds en de Wereldbank weer aan te halen en het vertrouwen van investeerders terug te winnen. Wikileaks
De vraag is of ‘de krokodil’, die al sinds 1980 meedraait in het systeemMugabe, daarvoor de geknipte persoon is. In WikiLeaks dook een Amerikaanse diplomatieke telex op waarin stond dat Mnangagwa zich op buitengewone manier verrijkte tijdens de militaire interventie van het Zimbabwaanse leger in Congo.
Voorlopig proberen veel Zimbabwanen nog te vatten wat er gebeurd is. Tendai Marima, een Zimbabwaanse journaliste die vanuit ZuidAfrika werkt, vatte het zo samen: ‘Het ondenkbare is gebeurd in Zimbabwe.’